Sempre Més

Geen gehaast deze keer. We gaan het in twee dagen doen. Onderweg in Oostenrijk een filemelding op de GPS. Op advies van dat ding de snelweg verlaten om een binnenweg te nemen die ons langs de file zou brengen. Rustig weggetje, mooi weer en toen bij een lieflijk uitziend familierestaurantje gestopt voor de middagmaaltijd. Dat was zeer aangenaam. Heel anders dan dat we normaal langs de snelweg tegenkomen. Vriendelijk personeel, lekker eten, een rustig terrasje om op te zitten en de prijs een fractie van wat je betaalt voor de junk (niet te verwarren met junkfood. Dat kan nog lekker zijn) langs de snelweg.

Enige probleem was dat we niet elektronisch konden betalen. Daar hadden we niet naar gevraagd van tevoren. Nooit bij stil gestaan dus na de maaltijd alle zakken en portemonnees leeg gemaakt en zo nog net de rekening kunnen betalen. De fooi was minimaal hierdoor en daar hebben we ons voor geëxcuseerd maar, daar werd vrolijk om gelachen. Zij hadden ons probleem ook wel gezien en zich er om vermaakt.

Heerlijk om zo nog in vakantiestemming te blijven. Daarna helaas weer de snelweg op om kilometers te maken. De binnenwegen zijn wel leuk maar opschieten doet het niet en we wilden op de zondag wel thuis zijn.

Omdat we geen hotel geboekt hadden voor de terugreis aan het eind van de middag krijgsraad gehouden. Besloten werd de snelweg af te gaan naar een klein dorpje en te kijken of we daar een hotel zouden kunnen vinden. Eerste poging mislukte. We kregen we het advies om even verderop te gaan kijken in een dorpje vlak bij.

Kwamen we binnen gereden in een klein zuid Duits dorpje wat zeer gemoedelijk aandeed. Auto geparkeerd op het centrale plein en geïnformeerd in het daar aanwezige hotel. Nee, kamers hadden ze niet meer maar, wel een appartement in een gebouw om de hoek. Of dat ook goed was? Voor ons wel natuurlijk. We hadden net drie weken met zijn vieren op een boot gezeten waar de ruimte beperkt is dus een appartement zou ook wel lukken. Wij gaan kijken. Prima appartement. Veel meer ruimte dan dat we aan boord van de (toch niet de kleinste) boot hadden gehad. Ruime woonkamer, twee slaapkamers, keurige badkamer, ruime keuken met allerlei voorzieningen en zelfs nog een balkonnetje.

In het Hotel zelf gegeten maar, gezien de hoeveelheid die we in de middag al hadden verorbert logischer wijze niet al te veel meer. Drankje gedaan in het Hotel en later op ons balkonnetje en redelijk bijtijds onder zijl gegaan.

Ontbeten, weer verder getuft en veilig weer aangekomen op ons, nu nog Belgische woonadres, na Ronald en Carla met een minimum aan bagage afgezet te hebben in Roosendaal om de trein naar Leiden te kunnen nemen. In tegenstelling tot andere keren stond hun auto niet bij ons thuis omdat Ronald zijn garage niet zo ver kon krijgen de auto voor de vakantie op tijd klaar te krijgen. Heen zijn zij dan ook gebracht door de vriend van dochter lief.

Na deze fantastische vakantie met zijn vieren zal het gewone leven wel even tegen gaan vallen.

Bert

Bij het wakker worden gemerkt dat de wind behoorlijk was afgenomen. Toen nog even zitten twijfelen wat te doen. We zouden die dag nog kunnen gaan varen maar niet meer dan een aantal uurtjes. Dan de drukte opzoeken aan de dieselpomp en daarna de boot leeg halen en de papieren rompslomp afhandelen.

Besloten werd dat niet te doen. Op ons gemak doen en dan de omgeving eens in werd het plan. Voordeel was wel dat het nu veel makkelijker was om aan karretjes te komen om de bagage mee te verplaatsen. Ondanks de enorme hoeveelheid spullen aan boord was de boot toch vrij snel leeg op wat laatste spulletjes na. Dat was ook wel voor een groot deel aan Carla en Marry te danken die op de donderdag al flink aan het opruimen geweest zijn.

Alles moet leeg

lekker bezig

Vergeten jullie mij niet?

Van de omgeving hebben vooral veel terrasjes gezien. Op ons dooie gemak van de ene naar de andere. Aan de hoofden kun je wel zien dat iedereen een lekkere tijd gehad heeft al kon het bij Ronald ook een gevoel van opluchting zijn dat we hem op het laatste moment toch nog uitgeladen hebben.

eerste terrasje	tweede terrasje
derde terrasje	1 keer per jaar maar dan wel een flinke

Na dit alles weer terug aan boord waar we gegeten hebben en de laatste drank hebben opgemaakt.

Bert

In verband met de te verwachten storm op woensdag de vijftiende terug gegaan naar de thuishaven Sibenic. Prachtig weer om te zeilen alleen was de haven niet bezeild. Tijd om opkruisend er naar toe te gaan was er niet. De afstand was te groot daarvoor, er moest nog getankt worden en aan het eind van de middag werd al heel flinke wind verwacht. Dus de motor aan en op de automaat de 35 NM afgelegd. Tegenover de jachthaven de dieseltank weer gevuld en daarna afgemeerd. Wat extra lijnen in verband met de te verwachten wind en klaar waren we.

Te voren een mail gestuurd aan de verhuurder met daarin aangegeven de tekortkomingen aan de boot. Daar kon dan de dag van de storm mooi aan gewerkt worden.

Het waren er wel een paar maar, niet zodanig dat we er niet mee konden varen.

Het meest ernstig naar mijn mening was de voorstag. Die stond veel te slap en als er te hoog aan de wind gevaren werd dan begon de genua en daarmee ook de hele mast te klapperen. Bijzonder onprettig en zeker ook niet goed voor de boot. Dat was niet iets waar wij zelf iets aan konden en of wilden doen. De Hunter heeft geen achterstagen dus het op spanning zetten van de voorstag moet gebeuren met de stagen aan de gepeilde (naar achter staande) zalingen. Niet iets waar je als amateur aan wilt komen als dat niet perse noodzakelijk is. Wat ik vermoedde was dat de nieuwe eigenaar het staande want heeft laten vervangen en dat de voorstag gewoon net iets te lang was.

Verder was de dieptemeter zeer regelmatig van slag af en gaf de windmeter veel te weinig aan. De dieptemeter vloog dan ineens naar nul toe. Ook midden op zee als je zeker wist dat de werkelijke diepte meer dan 100 meter was. Niet zo fijn als je probeert een ankerplekje te vinden op een kust waar de diepteverschillen vlak aan de waterkant al flink groot zijn en op de bodem vaak flinke stukken rots liggen.

In verband met de oplopende windsnelheid zijn de heren eerst maar aan het klimwerk begonnen. De windsensor werd gewisseld en gelijk gaf de windmeter veel hogere winsnelheden aan. Het scheelde ongeveer 12 knopen. Niet leuk tijdens het varen maar, ook niet onoverkomelijk.

Best Hoog

Daarna even de dieptemeter en toen begon het drama (volgens mij) van het op spanning brengen van het voorstag. Voor de zekerheid nog even gevraagd of ik het bij het juiste end had dat die niet strak genoeg stond. Uiteindelijk huren wij weleens boten maar, daar krijg je geen verstand van dit soort dingen van. Ja hoor zij vonden ook dat het ding veel te slap hing. Ik dus benieuwd hoe ze dat nou professioneel op gingen lossen. Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Na wat discussieren werden ze het niet eens. De professionele Rigger, die ze hadden laten komen, wist het toch ook niet want een boot zonder achterstag had hij nog nooit gezien.

Toen de baas maar gebeld. Die kwam en hij gaf opdracht om gewoon alles wat maar aangedraaid kon worden aan te draaien. Daar werd flink kracht op gezet en toen ze dachten klaar te zijn had het nauwelijks iets geholpen. Tot mijn verbazing gingen ze toen met grover gereedschap aan de gang om nog maar eens wat meer spanning op het want te zetten. Uiteindelijk hielp dat wat. De voorstag kwam strakker te staan. Probleem leek opgelost. Marry kwam echter melden dat de deur naar de hut niet meer dicht kon. Ik mee gaan kijken en het bleek dat de boot verschrikkelijk uit zijn verband getrokken werd. Daar zaten de heren helemaal niet mee. Gewoon de deur 2 centimeter verplaatsen. Dat kan toch nooit goed zijn. Hoewel geen praktijkervaring in dit soort dingen probeer ik wel zo veel mogelijk te lezen en nog nooit had ik ergens gelezen dat als je het want op de juiste spanning brengt dat je dan deuren moet verplaatsen.

De heren waren vrij vroeg in de middag klaar dus wij konden ook vertrekken. Omdat we geen van allen nog iets gegeten hadden en de wind op dat moment nog meeviel hebben we gelegenheid aangegrepen om Sibenic eens te gaan bekijken. Daar een hapje te eten en dan weer terug naar de haven.

Centrum Sibenic	Stadskade
Schilpadden op rots

Na de wandeling op een terras aan de kade nog maar een keer lekker zitten eten. Wat hebben we het toch slecht zo.

weer heerlijk

Na het eten terug naar de boot. In de stad waaide het al flink en op de haven zou er zeker wel iets te zien zijn.

Hoe later het werd hoe harder het ging waaien. De gerepareerde meter gaf nu permanent zo ongeveer 42 knopen aan. Dat is ongeveer windkracht 9 en de hoogste uitschieter die we gezien hebben was net even boven de 60 knopen. In die omstandigheden vonden wij het niet verantwoord de boot achter te laten om de stad in te trekken. Zelfs in de haven ging de boot nu aardig te keer. Een filmpje daarvan zal ik in de gallery plaatsen.

Oei wat een schade hebben we gezien. Genua’s die kapot wapperden, bimini’s aan gort en veel mensen die nog even snel lijnen moesten bij zetten. In de avond de boot achter ons waarvan de giek aan de haal ging en tegen een catamaran aan sloeg. De bemanning was er gelukkig en wij die gewaarschuwd. Die hadden echter geen zin om er ook maar iets aan te doen. Toch gehuurd dus wat zou het zal de dronken malloot gedacht hebben.

Daarop de VHF gepakt en het havenkantoor opgeroepen. De zaak gemeld en die kwamen even kijken. Helemaal not amused hebben zij toen opdracht aan de bemanning gegeven de zaak vast te zetten. Die weer kwaad naar ons kijken. Waar wij het recht vandaan haalden om ons er mee te bemoeien. De eigenaar van de catamaran zal er anders over gedacht hebben.

Laat in de middag naar het terras getogen om het Kroatische elftal weer te zien spelen. Het was druk op het terras en de aanmoedigingen konden over de halve haven gehoord worden ondanks de zeer forse wind. Door de (bijna) storm lagen er zeer veel boten binnen en bijna alle mannen kwamen kijken. Helaas voor Kroatie verloren zij de wedstrijd.

Bert

Nieuwe ACI marina gemaakt precies op de plaats waar wij dachten voor anker te kunnen gaan. Wel gezien dat daar een jachthaventje zou zijn maar dat hij zo groot zou zijn kon je niet uit de kaart halen. Volgens tekeningen in het havenkantoor zou het een enorm complex gaan worden. Onderweg naar Zut heeft Carla onderstaande foto gemaakt. Of er een bom ontploft is. Dat was het gelukkig niet. Gewoon een prachtige wolk die later (hij is boven land) wel weer eens voor onweer zou kunnen gaan zorgen.

Ze kunnen mooi zijn

Naar de top van de heuvel gelopen wat veel langer duurde dan ingeschat werd. Uren onderweg geweest over losse steentjes om omhoog en ook weer omlaag te komen. Tot aan de pijl ben ik gekomen. Hoger ging ook niet zonder vleugels.Schatte de heuvel ongeveer 450 meter hoog en dan klauteren op slippertjes op de losse kiezeltjes en stenen is best een heet klusje. Flink hijgend en transpirerend weer nedergedaald.

Heuveltje op

Het uitzicht was wel de moeite waard. Naar het oosten toe richting het vaste land zeer veel eilanden op de voorgrond en op de achtergrond de zich wederom opbouwende onweersbuien. Gelukkig zijn we daar vaak voor gespaard gebleven. Mede omdat we over het algemeen wat verder van het vaste land afbleven. Had als bijkomend voordeel dat het minder druk is.

Naar het westen toe de Kornati eilanden. Gemakkelijk te herkennen aan de wat kale heuvelen. Zie het verschil op de foto’s onder.

Kijkend naar oost

Kijken naar west

Bert

In 2015 hier vlakbij gelegen in de Marina Bettina. Nu deze haven die een stuk dichter bij het centrum van het dorp gelegen is. De ontvangst in de jachthaven was aangenaam. Eindelijk iemand op de wal die wist welke tros eerst vast moest. Later bleek dat deze meneer zelf zijn halve leven op schepen heeft doorgebracht dus afmeren was hem niet vreemd.

Je vraagt je toch af waarom personeel op een jachthaven niet standaard even een kleine cursus krijgt voordat zij aan de gang mogen gaan. Waren wij zelf al meer ervaren dan zou je gewoon alle hulp vanaf de kant afslaan. Ik heb dat wel zien doen. Een man kwam aan in zijn eentje, negeerde volkomen de mensen aan de wal en legde zelf zijn boot netjes vast.

Aan de andere kant moet ik ook toegeven dat de gemiddelde kwaliteiten van de rond zeilende mensen op huurboten nou ook niet van een niveau is waar de gemiddelde zeilschool trots op zou zijn. We hebben wel wat stunten zien uithalen en de houding van sommige van die huurders is ronduit beschamend. Zit er een lijn in de knoop dan neem je niet de moeite om het te ontwarren. Nee, je zet  gewoon het mes er in en de verzekering betaalt wel. Te triest voor woorden. Vaak ook gebeuren dit soort acties na het nuttigen van te veel drank. Hele pallets met bier en wodka hebben we aan boord van boten gesjouwd zien worden. Bijna altijd boten met een man of 8 of meer er op die bijna geen meter varen. Zij gaan de haven uit, varen een klein stukje, gooien het anker in het water en het feest begint. Komen zij onverhoopt in de avond weer een haven binnen dan kun je ze vaak van verre horen aankomen.

Vlak naast de haveningang is een supermarkt. Dat was maar goed ook want we waren door de voorraad koffie heen. Omdat we er toch waren ook maar een drankje terug aan boord gebracht en daarna de wal op om het dorp te bezoeken. Vorig jaar had ik hier een bierwinkel gevonden waar ze ijskoud Belgisch bier verkochten. Ik had toen een aantal koude leffe bruin en blond mee genomen en was benieuwd of ik het winkeltje nog kon vinden. We gevonden maar, het was geen winkeltje meer. Het was verbouwd tot mini barretje waar je de drank gelijk kon nuttigen. Daar zijn we niet gaan zitten. Voor de dames eindelijk eens wat marktkraampje. Die hadden ze op zee nog niet gezien en wat is nu een vakantie zonder marktje?

Huis met zonnewijzer

Na het rondwandelen toch even een terras opgezocht. Was niet echt nodig want we hadden eten genoeg bij ons aan boord. We waren echter allemaal te lui om na een biertje op terras nog eens te gaan koken. En alweer heerlijk gegeten. Dom genoeg is er geen foto van terug te vinden terwijl Carla altijd zo haar best doe om iedere maaltijd te vereeuwigen. Dat het voor mij de derde dag op rij spaghetti was deerde me niet. Er stonden nog wel meer lekkere dingen op het menu echter als je trek hebt in spaghetti carabonara dan stap je daar ook weer niet zo snel van af. Wielrenners schijnen ook veel van dat spul te eten en die zien er meestal niet te dik uit dus zeer ongezond zal het dan toch niet wezen. Wel een beetje salade erbij voor de broodnodige vitamientjes. En natuurlijk een biertje want het blijft maar dorstig weer.

Eindelijk marktkraampjes

Centrale plein

Aan boord nog even water geladen voor vertrek en dat kan een vermoeiende bezigheid zijn. Op de foto duidelijk te zien dat het hard werken is dat gesjouw met water (via slang).

Bert

Naar deze kleine haven gevaren omdat we hier in 2014 ook geweest waren en gezellig hebben zitten eten op een terrasje. De rest van het plaatsje hebben we toen niet bekeken. Dat hebben we deze keer wel gedaan. Bij binnenkomst kwam de vrouwelijke havenmeester ons assisteren. Een uitermate vriendelijke dame die nadat we afgemeerd lagen zichzelf even uitnodigde om bij ons even wat te komen zitten. We hebben haar toen wat te drinken aangeboden en gelijk wat informatie over het dorpje gekregen.

De enige steiger

De vriendelijke dame

Het dorpsplein	De kade met restaurantjes
Impressie van het dorpje. Heel klein en erg rustig.

Na de wandeling door het dorpje moesten we Ronald opvissen van een terrasje waar hij kennis gemaakt had met iemand die duidelijk iets te veel Karlovasko naar binnen gewerkt had. Dat is een Kroatisch biermerk wat geproduceerd wordt vlak bij de plaats waar wij onderweg overnacht hadden. Daarna zelf wat gaan nuttigen met zijn allen op een terras en kennis gemaakt met de eigenaar van  het restaurant waar we lang mee hebben zitten babbelen. Hij heeft ons uitgebreid vertelt over zijn jeugd, de historie van het restaurant waar hij na de laatste oorlog mee begonnen was en zijn gevoelens over die laatste oorlog. Wat hem erg dwars zat nog was dat de politieke leiders van die tijd er voor gezorgd hebben dat er ineens groepen mensen in het land waren waar zij altijd prettig mee samen gewoond en gewerkt hadden nu ineens vijanden waren geworden.

Op zijn terras hebben we van een heerlijke maaltijd genoten.

Heerlijke maaltijd

Na de maaltijd moest het Kroatische voetbalelftal spelen. Ik ben gaan kijken, tussen de Kroaten uiteraard, in een gelegenheid aan het eind van de steiger. Genoten van de sfeer, een biertje en het zonnetje op het terras. Daarna nog lekker aan boord zitten genieten van ondergaande zon en een drankje.

Bert

Zon, een klein beetje wolken en windkracht 4. Mooier weer kun je niet krijgen om te zeilen. De mooie marina, die niet eens zo duur was als wij geschat hadden verlaten, en nu voor anker in een baaitje uit de luwte van de toch nog forse wind. We gaan het nog eens proberen. Tijd voor een ankerbiertje is dus aangebroken.

Na een rustige nacht gewekt door de wegenbouwers die ook op zondag hier om 7 uur beginnen. Zij graven stenen uit, leggen de juiste maat steen als muurtje onder het pad, vermalen de kleinere stenen, voegen dan wat cement en water toe en maken zo een wandelpad. Het  cement wordt met een klein schepje en een emmertje op zijn plek gebracht of gegoten.

Zonsopkomst in de Uvale Mrtovac

Wegwerkzaamheden met minimale aanvoer van materiaal

Bert

In Vbroska hebben we lekker uitgerust na de nacht doorvaren en in de middag heb ik het dorpje eens doorgelopen. We hadden de ingang van de haven niet herkend maar, lopend vanaf de marina naar het dorpje kwam het mij toch bekend voor. Toen ik de kade op liep waar je buiten de marina ook kon liggen herkende ik het direct.

Kade Vrboska

Marina Vrboska rechts

Het geluid van honderden zwaluwen die blijkbaar nestelen in de palmbomen en de meneer met zijn vele soorten ijs waaronder lavendelsmaak waren overduidelijk. In dit dorpje hadden wij vorig jaar ook gelegen. De kade op de foto boven was toen nog niet helemaal af. Aan de terrasjes werd toen nog gewerkt. We hebben wel aan deze kade afgemeerd gelegen maar het nadeel was toen dat er geen douche was voor de dames.

Ik herinnerde mij ook een restaurantje met een bak met kreeften waar we vorig jaar naar hadden staan kijken. Marry heeft toen beloofd dit jaar eens kreeft te zullen proberen dus het eten was ook gelijk duidelijk. Dit was een prima restaurantje om dat eens te doen.

Wij dus in de avond naar het terras waar een uiterst vriendelijke ober ons geadviseerd heeft de kreeft te eten met zwarte pasta. De kreeft was heerlijk maar de pasta viel wat tegen. Ik was bereid mij er aan te wagen ook al ben ik geen pastaliefhebber. De anderen wilden het graag proberen en het was een gerecht voor vier. Dat zwarte spul op de schaal is dus de pasta. Ik kijk er (terecht) nog wat wantrouwend naar zoals op de foto te zien is. Voorlopig dus geen rare pasta’s meer voor mij. Spaghetti en Macaroni zijn wat mij betreft toch wel de meest exotisch vormen van pasta om te eten.

slabbetje om

beiden al met slab

nog een slabbetje om

In de ochtend nog eens genoten van de douchgelegenheid en toen vertrokken naar zee met als doel richting noordwest te gaan wegens de zuidoosten wind. Konden we naar verwachting voor de wind varen. Die waaide met ongeveer 4 beaufort dus lekker opschieten. Niet dat we haast hebben maar, als je de zeilen hijst wil je wel het gevoel hebben te varen. Drijven kun je op een vlot ook. We hebben gezeild als melkmeisje. Dat betekent 1 zijl aan bakboord en 1 zijl aan stuurboord van de boot. Omdat de wind wel eens kan draaien loop je dan het risico op een onverwachte gijp (klapgijp) die als het flink waait mensen overboord kan slaan of materiaal aan boord kan kapot slaan. Om dat te voorkomen nemen we zelf een lijn mee die dienst kan doen als bulle talie. Die wordt vastgezet op het uiteinde van de giek, dan helemaal buitenom naar de punt van de boot, dan weer over dek naar achteren en daar vast gemaakt.

Melkmeisje

Aangemeerd aan de kade van het pieterpeuterige dorpje Bobovisce langs een kade waar weer een knoeier stond te assisteren aan de wal. Ieder zeiler wil graag het eerst zijn tros aan loefzijde vast hebben zodat hij met de motor zijn schip tegen de wind in van de kant of andere schepen weg kunt kan houden. Daarmee voorkom je dat de neus van de boot op de wind weg waait en eventueel in de zijkant van de boot naast je terecht komt. Dat eenmaal in orde kun je rustig de rest van de trossen vast maken. Deze man paktje eerst niet de tros aan en toen hij het eindelijk  wel deed maakte hij hem op de verkeerde plek aan wal vast. Daardoor kon de motor niet meer gebruikt worden om de boot recht te houden. Gelukkig stond er niet veel wind en kon het achterschip tegen de naast liggende boot getrokken worden. De boten liggen dan wel tegen elkaar maar een ieder heeft fenders (stootwillen) hangen dus dat is dan geen probleem meer.

Afgemeerd lagen we aan een kleine kade van ongeveer 40 meter breed dus veel schepen konden er niet aanleggen. Op de kade 2 terrasjes waarvan er 1 ongeveer anderhalve meter achter onze boot was.

vlak voor terras

de gehele haven

In de middag een wandeling gemaakt met Ronald. op ongeveer 50 meter afstand hemelsbreed stond een stukje hoger een soort van torentje. Daar wilde ik naar toe om een leuke foto van bovenaf van het schip te maken.

Het torentje wat we niet bereikt hebben

Kilometers lopen naar de verkeerde kant tegen flinke hellingen op kwamen we in de buurt van het torentje. Dat was echter niet te bereiken. We hadden de verkeerde schoenen aan. Om er te komen zouden we bergschoenen nodig hebben.

Dorpje in achterland

uitzicht over zee

Eindelijk hebben we de magnetron eens geprobeerd aan boord en hebben een verzameling van overgebleven restjes opgemaakt. Dat smaakte haast als een rijsttafel en had als groot voordeel dat er dan weer meer bier in de koelkast kon.

In de avond ineens een enorm gelach op de kade. Twee bootjes met Engelse jongeren waren al spelend aan komen varen en zij waren aan het proberen geweest elkaar om te trekken. Ze hadden er alleen even niet aan gedacht wat er zou gebeuren  als dat ook werkelijk zou lukken. Vlak bij de kant was er een winnaar van het spel maar, de verliezers misten ineens hun iphones en ander zaken. De dure buitenboordmoter van ongeveer 9000 euro kan ook niet zo goed tegen een onderdompeling in zout water. De verantwoordelijke van het stel besefte het toen ineens wel. Hun etentje op het terras werd ook voor een aantal mensen een wat frisse aangelegenheid. Ronald heeft zijn goede hart nog wat laten spreken en een aantal jonge dames van handdoeken voorzien. Wij hadden er toch veel te veel mee gekregen. Verder hebben we de bezigheden vanaf onze nogal hoge achterkant van ons schip vrolijk aangezien en zijn redelijk vroeg gaan slapen.

Vandaag gevaren door wind, regen en onweer naar Marina Frapa in het plaatsje Rogoznica.

Marina Frapa

Daar aangekomen begon de zon weer te schijnen en hebben Carla en ik het dorpje bezocht en de marina bezichtigd. Werkelijk prachtig. Een admirals bar, Captains bar, nightclub en luxueus zwembad. Daarbij zeer fraaie toiletgebouwen en een onder water bar waar een aquarium omheen was aangelegd. Zelfs overdekte steigers. Die hadden we nog nergens anders gezien.

Overdekte steiger

Zal vast niet de goedkoopste marina van de vakantie worden.

Marina Frapa

Wat we morgen gaan doen is een beetje afhankelijk van het weer. Er wordt storm, regen en onweer voorspeld.

Bert

Van rustig zoeken op de kaart zoals ik gisteren geschreven heb kwam helemaal niets meer. Zoals de weersverwachtingen aan hadden gegeven draaide de wind naar het noorden. De voorspelde wind zou in kracht ongeveer windkracht 3 zijn maar dat kwam niet helemaal of eigenlijk helemaal niet uit. De wind werd ineens warmer en begon in kracht iets toe te nemen. We hebben elkaar eens aangekeken. Niemand van ons vertrouwde het. Waarop dat gevoel gebaseerd was weet ik niet maar, we hebben de motor vast gestart, navigatie apparatuur stond nog aan en net toen ik Ronald gevraagd had eens zijn voet op de ankerketting te zetten om te voelen of het anker aan het krabben was over de bodem begon het enorm te waaien. Dat krabben kun je meestal goed voelen. Het anker pakt even schiet dan weer los zodat de ketting even slap komt te staan en pakt dan weer even en komt dan weer strak te staan.

Om ons heen sloegen boten die op zowel anker als lijn naar de wal vast lagen los en dreven met een noodgang richting wal. Zij hadden allen hun voorschip naar het westen liggen waar in de middag de wind vandaan kwam dus nu trof de wind hen vol op de zijkant en het effect was duidelijk zichtbaar. In tegenstelling tot ons hadden zij blijkbaar niet de weerberichten nauwkeurig bekeken. Wij hebben het in de middag ook wel gehad over het eventueel uitbrengen van een achteranker maar wilden dan het schip al richting noord leggen. Gelukkig niet gedaan want dat zou in dit geval niet geholpen hebben en het binnen halen zou tijd gekost hebben die we niet hadden.

Kijkend naar een kroegje op de wal kon ik zien dat ook onze boot aan het verschuiven was richting wal. De 5 keer de waterdiepte aan ketting in het water (vuistregel) bleek toch niet genoeg te zijn. Daarop Ronald gevraagd direct het anker op te halen en wat gas naar voren gegeven om wat kracht van de ketting af te halen. Na de kreet van Ronald “Anker is op” flink gas gegeven om de boot tegen de wind in richting de zee te krijgen. De boot kan op open water best veel hebben en is daar dus veiliger dan in de nabijheid van rotsen.. Het type schip is gekeurd en zeewaardig bevonden voor op de open oceaan om golven van 8 meter te kunnen trotseren. Iets wat ik persoonlijk niet per se hoef te testen.

Eenmaal de baai uit kregen we direct flinke golven recht tegen en de neus van het schip dook er flink in. Nadat de boot veilig was en dus ook de bemanning hebben we ons toen druk gemaakt om de minder belangrijke zaken zoals navigatieverlichting aansteken, koers uitzetten naar een bestemming, koelkast aan zetten  (die staat uit als we voor anker liggen om accu te sparen) je wil toch een koel biertje als je aankomt en rommel opruimen die slingerde. Nogmaals een rondje maken of alle luiken en ramen dicht staan, warmere kleding aantrekken, zwemvesten voor aan dek opzoeken en even checken of iedereen ok was. Fenders tegen asociale Duitse boten maar even laten hangen. Veel water kwam over de boot en het schip bewoog ook flink dus dan ga je niet voor een fender van een paar tientjes het dek op om die te redden. Veel te gevaarlijk.

Tijdens het wegvaren hebben we tenminste 3 boten gezien die tegen de rotsachtige kant geslagen waren. Dat zal flinke schade opgeleverd hebben. Helpen konden we die mensen niet omdat dan de veiligheid van eigen schip in gevaar zou komen. Wellicht wat gemeen van ons maar, een beetje tot ons genoegen zagen we dat ook de boot met de veel te grote vlag en thuishaven Kiel van onze speciale “vriend” deel uitmaakte van de drie pechvogels.
Met de anderen konden we helaas alleen medelijden hebben. De anderen waren een huurboot met een groepje van 7 Duitse jongens en een Kroatische boot met mensen die en voor ons onverstaanbare taal spraken. We vermoeden Kroatisch of Pools maar het kan net zo goed iets anders geweest zijn. We hebben beiden bezig gezien met ankeren en het aanleggen van de lijn naar wal en dat was heus wel zorgvuldig gedaan.

Na het verlaten van de baai gekozen om weg te varen van de hoge bergen aan de overkant van de vaargeul omdat we vermoedden dat de valwinden zoals je die noemt daar hun oorsprong hadden. Wachtindeling weer gemaakt want, 4 mensen de nacht op laten zitten is onnodig en er moet ook geslapen worden want een onbekende baai binnen lopen of een jachthaven met windkracht veel bij donker levert risico op terwijl doorvaren alleen maar wat slaap kost. Ronald en Marry gingen het eerst naar bed en Carla en ik pakten weer de hondenwacht.
We gingen naar het westen. Richting partystad nummer 1 in Kroatie namelijk Hvar. Daar zijn een aantal eiland(jes) achter elkaar op flinke afstand van de stad waar je aan de zuidzijde in de luwte kon varen. Anderhalf uur later uit de buurt van de hoge heuvels bij Hvar toch voor de noordkant van de eilandjes gekozen. De wind was dermate gaan liggen en de golven zo veel minder dat de noordkant aantrekkelijker was. Je hebt daar namelijk een fanatastisch uitzicht op Hvar met het kasteel mooi verlicht op een heuvel.

Na Hvar weer richting het oosten gegaan richting Bol op het eiland Brac. Mooie koers voor de slapers met wat golven van achter. Vlak voor de stad Bol echter ineens weer binnen 3 minuten windkrant 8 vanuit het noordoosten met nog wat flinke uitschieters naar iets hogers. Daar gingen we schuin tegenin dus dat hebben de slapers wel gemerkt.

Om ongeveer half vijf Ronald en Marry wakker gemaakt. Helaas zonder hete koffie want tegen 00:30 was het gas op. We hadden wel reserve maar om gastank te wisselen moest er over de reling gestapt worden ook zelfs voor koffie gingen we dat niet doen. Dan maar liever behelpen met heet water uit de boiler.

Bert en Carla hebben waarschijnlijk meer aanleg om goed te kunnen slapen op een bewegende boot want in tegenstelling tot de anderen hebben zij heerlijk een uur of drie geslapen. Toen ze wakker werden had Ronald een mooi baaitje gevonden om te ankeren, was het onbewolkt en nauwelijks meer wind. Kon dus direct nieuw gas worden aangeslagen want een koffietje wordt op prijs gesteld door een ieder.

Onder een foto van het baaitje waar we nu liggen te relaxen en natuurlijk nog even na te praten. Dit soort zaken maak je niet vaak mee en dit was geen oefening dit was echt. Hier moest gehandeld worden en een ieder heeft dat perfect gedaan. We praten vaak nog even na over zaken om er van te leren maar, we konden achteraf niets vinden wat echt fout gegaan was.

Werkend aan Blog

Uitzicht nu

Vroeg in de middag gaan we de jachthaven Marina Vrboska op Otok Hvar binnen zodat de dames kunnen gaan douchen.

Bert

Na de nacht voor anker naar Orebic gevaren en daar hebben de dames eerst de boodschappen gedaan, Ronald en Bert schoon schip gemaakt en het pontje naar Korcula genomen.

Het is inderdaad een zeer oude vestingstad zoals de pilots aangeven maar je moet zoeken naar een gelegenheid om een foto te maken van de oude muren zonder de lege terrasjes of 1 van de vele souvenirshops mee te fotograferen.
Het is ook niet erg groot en binnen een uur hadden we alles wel gezien.

Vestingmuur Korcula

In Orebic op een terasje met uitzicht over zee lekker zitten eten en de nacht  doorgebracht in het kleine haventje. Tijdens het schoon schip hadden Bert en Ronald het voetenmatje achter op het schip gelegd. Lekker om de boot schoon te houden maar, je moet wel rekening houden mat de wind. In de ochtend lag het 2 meter onder water. Ronald bood zich aan als vrijwilliger en korte tijd later lag het weer op dek.

Van Orebic naar Trpanj gevaren.

ideaal weer voor deze sport

Daar hebben we enige leermomenten gehad tijdens het afmeren dankzij een havenmeester die verkeerde lijnen aangaf en onze eigen foutjes. Dat kun je net niet hebben dat er drie zaken fout gaan tijdens afmeren met harde zijwind. Gelukkig zonder schade aan boot afgemeerd en maar weer eens op heel gezellig uitziend terrasje wat genuttigd.
Volgende ochtend op advies van een catamaran kapitein koers gezet naar een jachthaventje waar de dames weer eens uitgebreid wilden douchen.

De wakkere bemanning

Captains corner

Onderweg kwamen we er echter achter dat de haven niet diep genoeg was voor onze boot dus koers gezet naar een eilandje in de buurt waar in de lagune afgemeerd kan worden.
Dat is een zeer druk bezette plek en wij lagen eindelijk op een plekje komt een zeer asociale duitser zo dicht bij liggen dat ieder moment de boten achter het anker tegen elkaar kunnen zwaaien. Ondanks drie keer waarschuwen parkeerde hij zijn boot zodanig dat zowel wij als een andere boot direct de fenders zijn gaan ophangen om schade tijdens botsen te vermijden.
Goed zeemanschap vereist dat je al het mogelijke doet om schade te voorkomen dus hebben wij onze boot maar verplaatst.
Vanavond eens zoeken op de kaarten waar een jachthaven is waar de dames dan toch echt eens flink kunnen douchen.

Bert

Op zee zitten geen muggen had Bert iedere keer gezegd. Deet en autan werden dus niet van huis meegenomen. Het verhaal klopt ook wel maar, ga dan niet voor anker bij een plek waar wel zoet water in de buurt is. Helemaal lek gestoken werden we gedurende de avond en nacht. Bert vroeg zijn bed uit want die kon op een gegeven moment niet meer slapen van het muggen gezoem en het gekriebel waar hij al gestoken was. Dus maar zo veel mogelijk kleding aan en aan dek gaan zitten. Ondanks het vroege (03:45) tijdstip was het al een beetje licht aan het worden dus op de uitkijk naar mogelijke dieren die rond konden zwemmen. Tot nog toe was de score op dat vlak 1 zeeschildpad van, naar wij schatten, bijna 1 meter in doorsnede en 1 grote groep dolfijnen en enkele snelle ontmoetingen met schijnbaar alleen zwemmende dolfijnen.
Aan dek zittend ook nog een heel aantal foto’s genomen. Het blijft een mooi gezicht de zonsopkomst. Helaas geen ontmoetingen met voor ons exotische dieren. Wel constant het vrolijke getjirp van vogeltjes. Welk soort vogel is onbekend maar de beestje hoorden we in de avond ook al en in de vroege ochtend nog steeds.
Heel erg rustig verder. Het eerste menselijke geluid vanaf de wal was pas om 5 uur. 1 auto die vertrok. Dan weer een hele tijd niets. Volledige rust op de ankerplaats.

Ochtendgloren nabij Korcula

Op de foto ligt op de voorgrond het motorjacht voor anker van onze tijdelijke Zwitserse buren en op de achtergrond de bergen waar hopelijk snel het zonnetje achter vandaan zal komen. Om ongeveer 06:00 liet hij zich voor het eerst zien boven de bergen.

Dan wachten op de rest van de bemanning. Met 1 er van had hij nog een onverwachte ontmoeting. Marry kon ook niet goed slapen van de muggen dus die was om Bert niet te storen in de reserve hut gaan liggen. Bert had dat toen hij zijn bed uit ging helemaal niet gemerkt dat er niemand naast hem lag dus die was zeer verbaasd Marry ineens in een andere hut aan te treffen.

Als een ieder wakker is gaan vandaag in Orebic afmeren, dan boodschapjes doen waarbij een spuitbus muggen verdelger zeker niet zal ontbreken en dan met de pont naar Korcula stad. Dat is een zeer oude vestingstad die volgens de pilots zeer zeker een bezoek waard is.
Of dat werkelijk zo zal zijn zullen we later vermelden

Bert

Heerlijke avond gehad liggend aan het terras van Laterna. Ontbijt gedaan op het terras. De omelet was zeer flink van afmeting en rijkelijk gevuld met kaas, ham, champignons en iets wat leek op spekjes. Calorieën genoeg voor een flink aantal uren stevig doorwerken. Nog even staan praten met de jonge dame van het restaurant. Zij vertelde ons dat het in het hoogseizoen zeker niet zo rustig was als op dit moment. Wij vieren waren de enige toeristen in het kleine dorpje. In augustus was het altijd vol en moest je in de rij staan om op het terras te kunnen eten.
Ook hadden ze regelmatig last van jongeren die met veel mensen op een boot zitten afgeladen met drank en daar zo veel mogelijk per dag van gebruiken. Politie is er niet op het eiland dus wordt het dan regelmatig een chaos.

Omdat er al een flink aantal uren op de motor gevaren was eerst tanken in een hoek van de haven om het dieselgebruik per uur te kunnen bepalen. De uren dat de motor aan staat worden precies bijgehouden. De tank is ongeveer 185 liter waarvan we er 70 van hadden gebruikt. Dat kwam neer op ongeveer 1,8 liter per uur. Dat is erg zuinig. Normaal gesproken wordt ongeveer gerekend met zo’n 3 tot 4 liter per uur. Zal wel komen omdat we het toerental bewust laag houden om zo min mogelijk geluid van de motor te horen. De normale kruissnelheid van 6 knopen haal je dan niet maar, wie heeft er haast? Wij niet

Na vandaag lekker gezeild te hebben waren we van plan om Orebic aan te lopen maar, in die haven stond zo veel wind uit een verkeerde hoek dat werd uitgeweken naar Korcula. We wisten ook nog van vorig jaar dat er langs de steiger een paar plaatsen zaten van ongeveer 1 meter diepte dus ruimte was er ook niet veel.
Het zeilen met ongeveer 15 knopen hoog aan de wind ging geweldig. De boot leek zichzelf te zeilen. Een heel klein beetje loefgierig (neiging om tegen de wind in te draaien voor de niet zeilers) wat met ongeveer 2 graden roeruitslag gecorrigeerd kon worden.

Voor anker gegaan in een kleine ondiepe baai nabij Korcula waar we nu lekker zitten te genieten van het uitzicht en het zonnetje.

Gezellig baaitje. Restaurantje bij de hand.

Morgen zal het minder waaien en dan gaan we alsnog naar Orebic en dan met de pont naar de stad Korcula

Bert

via de link http://www.marinetraffic.com/en/ais/home/shipid:4136813/zoom:10 is onze positie bijna continu te volgen.

Het is niet geheel legaal wat we uitzenden maar, we hopen dat er niemand bezwaar tegen zal maken want het enige wat we doen is de scheepvaart rondom onze koers, snelheid en scheepsnaam laten weten.

Bert

Om 08:45 vertrokken. Weer langs Dubrovnic gevaren waar deze keer 2 cruise schepen lagen. Die zetten hun passagiers af met behulp van bootjes. Daarna verder gevaren naar. Luka Sobra waar een tankstation aanwezig zou zijn. Daar lag vlak voor een veerpont dus hebben we er voor gekozen om eerst te overnachten aan de kade van het zeer kleine dorpje en dan de volgende ochtend maar te tanken. Volgens de meter van de tank zit hij nog half vol maar, de plaatsen waar getankt kan worden liggen vaak ver uit elkaar en nog niet bekend is het verbruik per uur van de boot.

Op terras van Laterna lekker gegeten. Zoals gewoonlijk kregen we de buitengewone grote porties weer eens niet op. Na de maaltijd een stukje door het dorpje gewandeld. Mooie huizen op prachtige plekken gebouwd met een fantastisch uitzicht over de kleine baai.

Inktvis gespot en gelijk gevangen.

De eigenaar van het terras spotte een inktvis op de bodem, gooide gelijk een lijntje het water in en haalde het dier naar boven. Binnen 2 minuten na ontdekking had hij het beest op de kade waar hij gelijk de ingewanden verwijderde en uitleg aan Marry gaf over de vangtechniek.

Onder een impressie van de omgeving.

Baai Sobra

Een flinke mast op onze boot

Een visser met zijn kooi.

Uitzicht op de haven

Bert

Een paar dagen nauwelijks internet dus geen update.

Na voor anker gelegen te hebben bij Otok Drevnik Mali zijn we zonder wind, dus op de motor, naar het eiland Vis gevaren. Daar waren we vorig jaar ook geweest en wilden daar weer aan de gezellige kade in het stadje gaan liggen. Die bestond helaas niet meer. De kade werd vernieuwd. Bolders waren er nog maar een paar en elektriciteit en water moesten nog aangelegd worden. Toch even afgemeerd om boodschappen te kunnen doen.
Na de boodschappen vertrokken naar de Marina iets verderop waar we ook aan een gezellige kade gelegen hebben met vooral veel terrasjes en vis restaurantjes aanwezig zijn.

Aan de borrel

Plaatsje Kut op Vis

In de ochtend vertrokken naar Dubrovnic. Een afstand van 100 zeemijlen dus dat betekende de nacht doorvaren. Dat was ook een wens van Bert om Marry eens te laten zien dat in de nacht varen niet zo ingewikkeld is als het lijkt maar, je moet wel leren afstand schatten, de kaart goed gebruiken voor de boeien en markeringen en de andere scheepvaart in de gaten houden. We bleven daarbij zo veel mogelijk in dieper water (+ 70 meter) om de onverlichte kreeftenkooien te vermijden. Die wil je niet aan je boot hebben hangen.
Onderweg lekkere wind gehad om te zeilen. Flinke golven ook dus lekker wat beweging

in het schip. Uiteindelijk in 25 uur ongeveer 104 zeemijlen afgelegd. Vlak langs de muren van Dubrovnic

gevaren waar de toeristen in rij over de muren liepen.

Muren van Dubrovnic

Daarna verder gevaren naar Cavtat. Dat is ongeveer 6 mijl zuid oostelijk van Dubrovnic zodat we de zon boven de stad konden zien ondergaan.

zonsondergang boven Dubrovnic

Daar gaan we voor anker de nacht doorbrengen en de boodschappen worden met de rubber boot gedaan.

Ronald heeft voor anker liggend zijn kookkunsten ten toon gespreid en na de heerlijke maaltijd lag iedereen vrij vroeg op bed. Een nacht doorvaren is vermoeiend. We hadden de wachten verdeeld. Carla en Bert samen de hondenwacht (van 00:00 tot 04:00) en Ronald en Marry samen van 20:00 tot 24:00 en van 04:00 tot 08:00. Dat gaat allemaal best 4 uur op en 4 uur af maar, je hebt ongeveer 2 dagen nodig om daar aan te wennen. Na 1 nacht zo is iedereen vermoeid. Daarbij smaakten een paar koude Leffe triple fantastisch op de wal na het boodschappen doen maar, die helpen niet om je wakker te houden.

Op het moment van schrijven ligt de rest ook nog uit te slapen. Meestal zijn we vrij vroeg op (tussen 5 en 6) maar vandaag effe niet dus.

Bert