Sempre Més

Rustig ontbijten met vers brood uit de oven, koffie en een heerlijk uitzicht. Het vakantiegevoel krijg je zo wel. Tegen half negen  tijd om eens verder te gaan. Doel van de reis is het gebied om Otok Losinj waar veel dolfijnen schijnen te zitten. In ieder geval zo veel dat in het plaatsje Veli Losinj een instituut is gevestigd wat onderzoek doet naar het gedrag van dolfijnen.
Dat instituut willen we ook bezoeken als we daar in de buurt een plekje voor de boot kunnen vinden.

Onderweg

Vandaag even geprobeerd om op de zeilen vooruit te komen maar, dat was geen succes. Veel te weinig wind om fatsoennlijk te kunnen varen. Na een kwartiertje modderen dus het ijzeren zeil maar weer gestart.
Op het gemakje naar het eiland Silba gevaren waar we een mooi ankerplekje gevonden hebben. Zandgrond en 8 meter diep. Anker pakte in 1 keer dus zaten we snel aan een koel jupilertje te genieten van het uitzicht.

Dichtstbijzijnde boot ligt ongeveer 250 meter verderop dus heerlijk rustig plekje met uitzicht op de bergen achter het Velebitski Kanaal met op de voorgrond de eilanden waar het vaak enorm hard waait door de valwinden vanaf de bergen. Begroeiing  is er dan ook nauwelijks.

De bergen achter het  kanaal en op de voorgrond het kale eiland

Zo dadelijk eten koken en daarna wat lezen aan dek onder het genot van wat zachte muziek en een drankje en eens kijken of de maan weer net zo mooi te zien is als gisteren.

Bert

Na de nacht in de marina te hebben doorgebracht zijn we  om 10 uur vertrokken richting het noorden. Eerst even Pasman kanaal oversteken, onder een brug door en daarna de fok uitgerold. Lekker windje wat maakte dat we alleen op de fok met ongeveer 7 knopen vooruit gingen. Langer dan een half uurtje duurde dat echter niet. We moesten stuurboord uit en die koers ging recht tegen de wind in. Motortje dus maar weer aan. Dat hebben we tot ongeveer 14:00 gedaan en toen waren we zo lui dat we een ankerplekje gezocht hebben.

Ons uitzicht in Uvala Prtljug. Temperatuur ongeveer 29 graden

ondergaande zon en de maan kwamen vlak na elkaar	.

Bert

Met ingang van zaterdag 9 juni zullen we inschepen in Sukosan, Kroatie. De lokatie
staat al vast in het kaartje rechts. 😆
Bert en Marry

Omdat we verwachtten dat we nogal wat vrije dagen zullen gaan gebruiken voor een toekomstige verhuizing en mogelijk het ophalen van een boot om die naar de, nog te bespreken, thuishaven te brengen wilden we niet langer dan 2 weken gaan. We zouden anders ergens vakantiedagen te kort gaan komen.

Zoeken op internet leverde op dat wat wij wilden ongeveer gelijk in prijs zou zijn met het huren van een niet al te grote boot voor dezelfde periode. Dus hebben we gekozen om dezelfde boot te huren die we in 2015 ook al eens gehuurd hadden. Dat heeft voor ons als voordeel dat we kunnen gaan en staan waar we willen, als de wind meewerkt, en dat als we lui willen zijn dan blijven we lekker voor anker liggen of we gaan met de dinghy de wal op om een stadje, dorpje of de natuur te bekijken. We zien het lekker wel.

Dat huren doen we via de site van Wishful sailing. Een prima site die zeer snel is met het beantwoorden van vragen. Zelfs op zondag krijg je zeer snel respons van Marcel. Ze geven ook vroeg boek korting (net als veel anderen) maar, ook als je vaker via hen boekt een extra korting. Voor ons zou dit de derde keer via hun site worden en die korting werd dan ook netjes gegeven.

Ook de papieren die je kort voor de vakantie krijgt laten niets aan duidelijkheid te wensen over en de begeleiding tijdens de vakantie is prima op het moment dat dit nodig is. Een beetje reclame voor hen is dan ook wel op zijn plaats.

Wat hebben we geboekt? Een Elan 333. Lengte 10,4 meter en geschikt volgens de verhuurder voor 4 personen met eventueel nog 2 in de salon. Dat lijkt ons wat te veel. Met 4 mensen vonden wij het al net te krap. In 2015 waren we met Carla en Ronald samen en toen kwamen we er op uit dat het net iets te krap was. Dat was ook 1 van de redenen dat we in 2016 een Hunter 41 gehuurd hadden. Nu gaan we met twee dus ruimte te over.

Eigenaar van de boot is de firma Kroki. Gevestigd in Sukosan in Croatia en ook voor hen alleen maar complimenten. Toen we een keer wat aan de boot hadden dat niet werkte kwamen ze 400 km rijden om het zo snel mogelijk op te lossen. Ik hoor de mensen al denken dat ze tevoren hadden moeten zorgen dat er niets aan de hand zou zijn maar, er kan altijd iets stuk gaan en dat losten ze prima op. Het bleek ook om een ontwerpfout te gaan van de firma Furlex.

Wat nog meer? Het hotelletje voor onderweg in Sveti Križ Začretje is geboekt zodat we op ons gemak de heenreis kunnen doen en uiteraard ook het pension voor de huisdieren Kitty en Gizmo.

Onder een foto genomen van de boot in 2015 toen we afgemeerd lagen aan de kade van een klein dorpje.

De Elan 333

Prima uitgerust om een paar weken op door te brengen. We gaan dat doen van 10 tot en met 24 juni. Gaan genieten van de langste dag daar. Waarschijnlijk voor anker liggend met een koele versnapering.

De plannen zijn om dit jaar eens naar het noorden te varen vanuit Sukošan. Bij de eilanden Cres en Lošinj is een instituut wat onderzoek doet naar het gedrag van Dolfijnen en zeeschildpadden. Die dieren komen daar veel voor en wij zouden ze graag eens bewonderen. Hopen dat het weer in het noorden meewerkt. Afgelopen jaren was het daar toevallig qua temperatuur iedere keer wat minder dan in het zuiden.

Ook willen wij de stichting bezoeken om daar iets meer te leren over wat zij doen. Zij zijn gevestigd op het eiland Lošinj op diverse locaties. (Zie kaartje)

Blue water locations

En onze zeilmaatjes? Die gaan inderdaad dit jaar niet mee. Zij gaan een echte natte omgeving opzoeken. Natter dan op een zeilboot? Kan dat? Jazeker zij gaan dit jaar Engeland bezoeken en mijn ervaring is dat je daar nooit meer opdroogt tenzij je naast de open haard blijft zitten. Het is niet voor niets dat de Engelse toerist vrij bleek aankomt in (sub)tropische gebieden en dat zij binnen 1 dag zo rood zijn als verse tomaten.

Bert

Ja en dan staat je huis te koop en dan weet je niet precies wat je wanneer kunt gaan doen. Je wilt ook niet al je vrije dagen aan vakantie besteden want er moet waarschijnlijk ook nog verhuist worden. Dan ook nog een boot willen kopen en naar je thuishaven varen. Daar kan ook tijd in gaan zitten.

Onze zeil en skimaatjes Ronald en Carla gingen skien en wij hadden gekozen om het dit jaar over te slaan. Zeer vervelend als je de plaatjes bekijkt van waar ze heen gaan. We zijn er samen al een aantal keren geweest en het is een rustig gebied met voor iedere skier voldoende mogelijkheden.

Les Jeux (toch tikkeltje jaloers naar de plaatjes gekeken)

Samen eens zitten praten. Geen vakantie en toch heel veel werk moeten verzetten in de loop van het jaar vonden we uiteindelijk toch geen optie. Wat gaan we doen dan? In ieder geval naar iets zonnigs. Keuze genoeg. Vol pension 2 weken langs het zwembad hangen of op het strand bivakkeren of half pension en een auto huren want, we zijn niet direct van die types die weken stil kunnen zitten. Een fiets huren zegt u? Nou nee dat is nou weer het andere uiterste. Per auto ergens heen en dan wandelen in een stad of de natuur dat wil nog wel  maar, fietsen doen we thuis op het vlakke land al geen meter dus zeker niet waar er hellingen zijn van meer dan 1 procent. We hebben toch iets geboekt

Volgende keer ga ik u vertellen wat.

Bert

Na de teleurstelling in Januari met de boot in Engeland zijn we gaan kijken naar een Catalina 38 CC. Op de foto’s een mooie boot met een ruime eigenaars hut en een gezellige ruime salon. We waren al een keer op de boot geweest toen we eens een weekje op het Ijsselmeer zijn wezen varen. We zijn toen in Lemmer binnen gelopen en naar de boot toe gelopen. Marry heeft er nog pijn in haar voeten van. Verkeerde schoenen en toch wat verder lopen dan gedacht.

In onze herinnering was het wel een mooie boot maar, er slingerde toen nogal veel spullen op van de eigenaar. Dat zou vast nu wel eens opgeruimd wezen dachten wij. De makelaar onthaalde ons gastvrij en vertelde ons dat hij nogal geschrokken was van hoe de boot er bij lag. De boot lag in een loods en hij was even gaan kijken want hij wist dat wij zouden komen. Er lag nogal veel troep van de eigenaar vertelde hij en hoopte dat wij daar een beetje doorheen zouden kunnen kijken.

Ziet er niet gek uit toch

Deze foto’s zijn in het geheel niet representatief. Helaas geen foto’s genomen die dag anders had u het verschil zelf kunnen zien. Het was te goor om aan te pakken. Dikke lagen schimmel in de bakskist van de rottende bladeren. De zaken in de gasbun volledig verrot. Binnen een smerige bende waar de kleding van de eigenaar rond slingerde en wederom ongelooflijk smerig. De vriendelijke assistent van de makelaar die ons rondleidde schaamde zich gewoon dat hij dit moest tonen.

Dit ging het dus ook niet worden. Als de eigenaar zijn boot die in de verkoop lag als een zwijnenstal wilde presenteren hoe zou het dan wel niet zijn met zaken die je niet zo makkelijk kunt zien? Later de makelaar nog wel een mail gestuurd dat de tekst op zijn website als misleidende informatie kon worden beschouwd. Uitstekend onderhouden boot stond er. Dan wilden wij niet weten wat een matig of slecht onderhouden boot zou zijn.

Bert

Op 21 januari waren we uitgenodigd om een feestje bij te wonen ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van de moeder van onze schoonzoon. Aangezien hij Engelsman is van geboorte is het dus niet verwonderlijk dat het feest in England gehouden zou gaan worden. Nu hadden wij op internet een paar boten gevonden in het zuiden van dat verenigde koninkrijk die de moeite van een bezoek waard zouden kunnen zijn. Alleen hoe ga je dat doen als je zelf totaal geen ervaring hebt in het onderhouden van een boot? Waar kijk je dan naar? Waar moet je op letten? Je kunt lezen op internet tot je een ons weegt maar, praktijkervaring doe je daar niet mee op.

Dus een Engelse yacht surveyor opgezocht en benaderd. Of hij bereid was om ons, uiteraard tegen vergoeding, te vergezellen als wij de boten zouden gaan bekijken om ten minste een vakman zijn oordeel te hebben. Wij hebben gevonden (zijn website) de Hr. Leon Jennings en zijn hulp was enorm waardevol. bij boot 1 had hij binnen 10 minuten al gezien dat de boot verwaarloosd was. Technische gebreken kon hij in de korte tijd die hij had niet vinden maar hij raadde ons die boot ten sterkste af.

Boot 2 echter was een heel ander verhaal. Een plaatje om te zien en bijna alles op het dek zoals mast, staande want, ramen en luiken, winches en zeilen was vernieuwd. De binnenkant was geheel opnieuw in de lak gezet en ook de buitenzijde glom als een spiegel. Zie plaatje onder.

Sealord 39

Na het weekend met het feest thuis gekomen hebben we contact met de eigenaar gezocht om over de prijs te onderhandelen. Hij was al niet duur maar, als goede Nederlanders toch nog even zien of er nog wat af kon. Over de prijs waren we het vrij snel eens dus wij blij want het was werkelijk een schitterende boot waarmee je zo de oceaan kon oversteken.

Inmiddels hadden we ook Michiel van Boatwish (www.boatwish.nl) in de arm genomen om voor ons het legale deel en de financiele afwikkeling te doen. Toen begon echter de ellende. De huidige eigenaar wilde geen papieren tonen dat hij ook de rechtmatige eigenaar was voordat er geld op zijn rekening stond. Zowel Leon Jennings als Michiel raadden ons dat ten sterkste af. Dus ging de koop niet door.

Wel waren we zeer tevreden over zowel Michiel als Leon over de manier waarop zij ons ter zijde gestaan hebben. Mocht u naar een boot op zoek gaan dan kan ik u die beiden van harte aanraden.

Wij maar weer verder kijken dus.

Bert

Geen gehaast deze keer. We gaan het in twee dagen doen. Onderweg in Oostenrijk een filemelding op de GPS. Op advies van dat ding de snelweg verlaten om een binnenweg te nemen die ons langs de file zou brengen. Rustig weggetje, mooi weer en toen bij een lieflijk uitziend familierestaurantje gestopt voor de middagmaaltijd. Dat was zeer aangenaam. Heel anders dan dat we normaal langs de snelweg tegenkomen. Vriendelijk personeel, lekker eten, een rustig terrasje om op te zitten en de prijs een fractie van wat je betaalt voor de junk (niet te verwarren met junkfood. Dat kan nog lekker zijn) langs de snelweg.

Enige probleem was dat we niet elektronisch konden betalen. Daar hadden we niet naar gevraagd van tevoren. Nooit bij stil gestaan dus na de maaltijd alle zakken en portemonnees leeg gemaakt en zo nog net de rekening kunnen betalen. De fooi was minimaal hierdoor en daar hebben we ons voor geëxcuseerd maar, daar werd vrolijk om gelachen. Zij hadden ons probleem ook wel gezien en zich er om vermaakt.

Heerlijk om zo nog in vakantiestemming te blijven. Daarna helaas weer de snelweg op om kilometers te maken. De binnenwegen zijn wel leuk maar opschieten doet het niet en we wilden op de zondag wel thuis zijn.

Omdat we geen hotel geboekt hadden voor de terugreis aan het eind van de middag krijgsraad gehouden. Besloten werd de snelweg af te gaan naar een klein dorpje en te kijken of we daar een hotel zouden kunnen vinden. Eerste poging mislukte. We kregen we het advies om even verderop te gaan kijken in een dorpje vlak bij.

Kwamen we binnen gereden in een klein zuid Duits dorpje wat zeer gemoedelijk aandeed. Auto geparkeerd op het centrale plein en geïnformeerd in het daar aanwezige hotel. Nee, kamers hadden ze niet meer maar, wel een appartement in een gebouw om de hoek. Of dat ook goed was? Voor ons wel natuurlijk. We hadden net drie weken met zijn vieren op een boot gezeten waar de ruimte beperkt is dus een appartement zou ook wel lukken. Wij gaan kijken. Prima appartement. Veel meer ruimte dan dat we aan boord van de (toch niet de kleinste) boot hadden gehad. Ruime woonkamer, twee slaapkamers, keurige badkamer, ruime keuken met allerlei voorzieningen en zelfs nog een balkonnetje.

In het Hotel zelf gegeten maar, gezien de hoeveelheid die we in de middag al hadden verorbert logischer wijze niet al te veel meer. Drankje gedaan in het Hotel en later op ons balkonnetje en redelijk bijtijds onder zijl gegaan.

Ontbeten, weer verder getuft en veilig weer aangekomen op ons, nu nog Belgische woonadres, na Ronald en Carla met een minimum aan bagage afgezet te hebben in Roosendaal om de trein naar Leiden te kunnen nemen. In tegenstelling tot andere keren stond hun auto niet bij ons thuis omdat Ronald zijn garage niet zo ver kon krijgen de auto voor de vakantie op tijd klaar te krijgen. Heen zijn zij dan ook gebracht door de vriend van dochter lief.

Na deze fantastische vakantie met zijn vieren zal het gewone leven wel even tegen gaan vallen.

Bert

Bij het wakker worden gemerkt dat de wind behoorlijk was afgenomen. Toen nog even zitten twijfelen wat te doen. We zouden die dag nog kunnen gaan varen maar niet meer dan een aantal uurtjes. Dan de drukte opzoeken aan de dieselpomp en daarna de boot leeg halen en de papieren rompslomp afhandelen.

Besloten werd dat niet te doen. Op ons gemak doen en dan de omgeving eens in werd het plan. Voordeel was wel dat het nu veel makkelijker was om aan karretjes te komen om de bagage mee te verplaatsen. Ondanks de enorme hoeveelheid spullen aan boord was de boot toch vrij snel leeg op wat laatste spulletjes na. Dat was ook wel voor een groot deel aan Carla en Marry te danken die op de donderdag al flink aan het opruimen geweest zijn.

Alles moet leeg

lekker bezig

Vergeten jullie mij niet?

Van de omgeving hebben vooral veel terrasjes gezien. Op ons dooie gemak van de ene naar de andere. Aan de hoofden kun je wel zien dat iedereen een lekkere tijd gehad heeft al kon het bij Ronald ook een gevoel van opluchting zijn dat we hem op het laatste moment toch nog uitgeladen hebben.

eerste terrasje	tweede terrasje
derde terrasje	1 keer per jaar maar dan wel een flinke

Na dit alles weer terug aan boord waar we gegeten hebben en de laatste drank hebben opgemaakt.

Bert

In verband met de te verwachten storm op woensdag de vijftiende terug gegaan naar de thuishaven Sibenic. Prachtig weer om te zeilen alleen was de haven niet bezeild. Tijd om opkruisend er naar toe te gaan was er niet. De afstand was te groot daarvoor, er moest nog getankt worden en aan het eind van de middag werd al heel flinke wind verwacht. Dus de motor aan en op de automaat de 35 NM afgelegd. Tegenover de jachthaven de dieseltank weer gevuld en daarna afgemeerd. Wat extra lijnen in verband met de te verwachten wind en klaar waren we.

Te voren een mail gestuurd aan de verhuurder met daarin aangegeven de tekortkomingen aan de boot. Daar kon dan de dag van de storm mooi aan gewerkt worden.

Het waren er wel een paar maar, niet zodanig dat we er niet mee konden varen.

Het meest ernstig naar mijn mening was de voorstag. Die stond veel te slap en als er te hoog aan de wind gevaren werd dan begon de genua en daarmee ook de hele mast te klapperen. Bijzonder onprettig en zeker ook niet goed voor de boot. Dat was niet iets waar wij zelf iets aan konden en of wilden doen. De Hunter heeft geen achterstagen dus het op spanning zetten van de voorstag moet gebeuren met de stagen aan de gepeilde (naar achter staande) zalingen. Niet iets waar je als amateur aan wilt komen als dat niet perse noodzakelijk is. Wat ik vermoedde was dat de nieuwe eigenaar het staande want heeft laten vervangen en dat de voorstag gewoon net iets te lang was.

Verder was de dieptemeter zeer regelmatig van slag af en gaf de windmeter veel te weinig aan. De dieptemeter vloog dan ineens naar nul toe. Ook midden op zee als je zeker wist dat de werkelijke diepte meer dan 100 meter was. Niet zo fijn als je probeert een ankerplekje te vinden op een kust waar de diepteverschillen vlak aan de waterkant al flink groot zijn en op de bodem vaak flinke stukken rots liggen.

In verband met de oplopende windsnelheid zijn de heren eerst maar aan het klimwerk begonnen. De windsensor werd gewisseld en gelijk gaf de windmeter veel hogere winsnelheden aan. Het scheelde ongeveer 12 knopen. Niet leuk tijdens het varen maar, ook niet onoverkomelijk.

Best Hoog

Daarna even de dieptemeter en toen begon het drama (volgens mij) van het op spanning brengen van het voorstag. Voor de zekerheid nog even gevraagd of ik het bij het juiste end had dat die niet strak genoeg stond. Uiteindelijk huren wij weleens boten maar, daar krijg je geen verstand van dit soort dingen van. Ja hoor zij vonden ook dat het ding veel te slap hing. Ik dus benieuwd hoe ze dat nou professioneel op gingen lossen. Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Na wat discussieren werden ze het niet eens. De professionele Rigger, die ze hadden laten komen, wist het toch ook niet want een boot zonder achterstag had hij nog nooit gezien.

Toen de baas maar gebeld. Die kwam en hij gaf opdracht om gewoon alles wat maar aangedraaid kon worden aan te draaien. Daar werd flink kracht op gezet en toen ze dachten klaar te zijn had het nauwelijks iets geholpen. Tot mijn verbazing gingen ze toen met grover gereedschap aan de gang om nog maar eens wat meer spanning op het want te zetten. Uiteindelijk hielp dat wat. De voorstag kwam strakker te staan. Probleem leek opgelost. Marry kwam echter melden dat de deur naar de hut niet meer dicht kon. Ik mee gaan kijken en het bleek dat de boot verschrikkelijk uit zijn verband getrokken werd. Daar zaten de heren helemaal niet mee. Gewoon de deur 2 centimeter verplaatsen. Dat kan toch nooit goed zijn. Hoewel geen praktijkervaring in dit soort dingen probeer ik wel zo veel mogelijk te lezen en nog nooit had ik ergens gelezen dat als je het want op de juiste spanning brengt dat je dan deuren moet verplaatsen.

De heren waren vrij vroeg in de middag klaar dus wij konden ook vertrekken. Omdat we geen van allen nog iets gegeten hadden en de wind op dat moment nog meeviel hebben we gelegenheid aangegrepen om Sibenic eens te gaan bekijken. Daar een hapje te eten en dan weer terug naar de haven.

Centrum Sibenic	Stadskade
Schilpadden op rots

Na de wandeling op een terras aan de kade nog maar een keer lekker zitten eten. Wat hebben we het toch slecht zo.

weer heerlijk

Na het eten terug naar de boot. In de stad waaide het al flink en op de haven zou er zeker wel iets te zien zijn.

Hoe later het werd hoe harder het ging waaien. De gerepareerde meter gaf nu permanent zo ongeveer 42 knopen aan. Dat is ongeveer windkracht 9 en de hoogste uitschieter die we gezien hebben was net even boven de 60 knopen. In die omstandigheden vonden wij het niet verantwoord de boot achter te laten om de stad in te trekken. Zelfs in de haven ging de boot nu aardig te keer. Een filmpje daarvan zal ik in de gallery plaatsen.

Oei wat een schade hebben we gezien. Genua’s die kapot wapperden, bimini’s aan gort en veel mensen die nog even snel lijnen moesten bij zetten. In de avond de boot achter ons waarvan de giek aan de haal ging en tegen een catamaran aan sloeg. De bemanning was er gelukkig en wij die gewaarschuwd. Die hadden echter geen zin om er ook maar iets aan te doen. Toch gehuurd dus wat zou het zal de dronken malloot gedacht hebben.

Daarop de VHF gepakt en het havenkantoor opgeroepen. De zaak gemeld en die kwamen even kijken. Helemaal not amused hebben zij toen opdracht aan de bemanning gegeven de zaak vast te zetten. Die weer kwaad naar ons kijken. Waar wij het recht vandaan haalden om ons er mee te bemoeien. De eigenaar van de catamaran zal er anders over gedacht hebben.

Laat in de middag naar het terras getogen om het Kroatische elftal weer te zien spelen. Het was druk op het terras en de aanmoedigingen konden over de halve haven gehoord worden ondanks de zeer forse wind. Door de (bijna) storm lagen er zeer veel boten binnen en bijna alle mannen kwamen kijken. Helaas voor Kroatie verloren zij de wedstrijd.

Bert

Nieuwe ACI marina gemaakt precies op de plaats waar wij dachten voor anker te kunnen gaan. Wel gezien dat daar een jachthaventje zou zijn maar dat hij zo groot zou zijn kon je niet uit de kaart halen. Volgens tekeningen in het havenkantoor zou het een enorm complex gaan worden. Onderweg naar Zut heeft Carla onderstaande foto gemaakt. Of er een bom ontploft is. Dat was het gelukkig niet. Gewoon een prachtige wolk die later (hij is boven land) wel weer eens voor onweer zou kunnen gaan zorgen.

Ze kunnen mooi zijn

Naar de top van de heuvel gelopen wat veel langer duurde dan ingeschat werd. Uren onderweg geweest over losse steentjes om omhoog en ook weer omlaag te komen. Tot aan de pijl ben ik gekomen. Hoger ging ook niet zonder vleugels.Schatte de heuvel ongeveer 450 meter hoog en dan klauteren op slippertjes op de losse kiezeltjes en stenen is best een heet klusje. Flink hijgend en transpirerend weer nedergedaald.

Heuveltje op

Het uitzicht was wel de moeite waard. Naar het oosten toe richting het vaste land zeer veel eilanden op de voorgrond en op de achtergrond de zich wederom opbouwende onweersbuien. Gelukkig zijn we daar vaak voor gespaard gebleven. Mede omdat we over het algemeen wat verder van het vaste land afbleven. Had als bijkomend voordeel dat het minder druk is.

Naar het westen toe de Kornati eilanden. Gemakkelijk te herkennen aan de wat kale heuvelen. Zie het verschil op de foto’s onder.

Kijkend naar oost

Kijken naar west

Bert

In 2015 hier vlakbij gelegen in de Marina Bettina. Nu deze haven die een stuk dichter bij het centrum van het dorp gelegen is. De ontvangst in de jachthaven was aangenaam. Eindelijk iemand op de wal die wist welke tros eerst vast moest. Later bleek dat deze meneer zelf zijn halve leven op schepen heeft doorgebracht dus afmeren was hem niet vreemd.

Je vraagt je toch af waarom personeel op een jachthaven niet standaard even een kleine cursus krijgt voordat zij aan de gang mogen gaan. Waren wij zelf al meer ervaren dan zou je gewoon alle hulp vanaf de kant afslaan. Ik heb dat wel zien doen. Een man kwam aan in zijn eentje, negeerde volkomen de mensen aan de wal en legde zelf zijn boot netjes vast.

Aan de andere kant moet ik ook toegeven dat de gemiddelde kwaliteiten van de rond zeilende mensen op huurboten nou ook niet van een niveau is waar de gemiddelde zeilschool trots op zou zijn. We hebben wel wat stunten zien uithalen en de houding van sommige van die huurders is ronduit beschamend. Zit er een lijn in de knoop dan neem je niet de moeite om het te ontwarren. Nee, je zet  gewoon het mes er in en de verzekering betaalt wel. Te triest voor woorden. Vaak ook gebeuren dit soort acties na het nuttigen van te veel drank. Hele pallets met bier en wodka hebben we aan boord van boten gesjouwd zien worden. Bijna altijd boten met een man of 8 of meer er op die bijna geen meter varen. Zij gaan de haven uit, varen een klein stukje, gooien het anker in het water en het feest begint. Komen zij onverhoopt in de avond weer een haven binnen dan kun je ze vaak van verre horen aankomen.

Vlak naast de haveningang is een supermarkt. Dat was maar goed ook want we waren door de voorraad koffie heen. Omdat we er toch waren ook maar een drankje terug aan boord gebracht en daarna de wal op om het dorp te bezoeken. Vorig jaar had ik hier een bierwinkel gevonden waar ze ijskoud Belgisch bier verkochten. Ik had toen een aantal koude leffe bruin en blond mee genomen en was benieuwd of ik het winkeltje nog kon vinden. We gevonden maar, het was geen winkeltje meer. Het was verbouwd tot mini barretje waar je de drank gelijk kon nuttigen. Daar zijn we niet gaan zitten. Voor de dames eindelijk eens wat marktkraampje. Die hadden ze op zee nog niet gezien en wat is nu een vakantie zonder marktje?

Huis met zonnewijzer

Na het rondwandelen toch even een terras opgezocht. Was niet echt nodig want we hadden eten genoeg bij ons aan boord. We waren echter allemaal te lui om na een biertje op terras nog eens te gaan koken. En alweer heerlijk gegeten. Dom genoeg is er geen foto van terug te vinden terwijl Carla altijd zo haar best doe om iedere maaltijd te vereeuwigen. Dat het voor mij de derde dag op rij spaghetti was deerde me niet. Er stonden nog wel meer lekkere dingen op het menu echter als je trek hebt in spaghetti carabonara dan stap je daar ook weer niet zo snel van af. Wielrenners schijnen ook veel van dat spul te eten en die zien er meestal niet te dik uit dus zeer ongezond zal het dan toch niet wezen. Wel een beetje salade erbij voor de broodnodige vitamientjes. En natuurlijk een biertje want het blijft maar dorstig weer.

Eindelijk marktkraampjes

Centrale plein

Aan boord nog even water geladen voor vertrek en dat kan een vermoeiende bezigheid zijn. Op de foto duidelijk te zien dat het hard werken is dat gesjouw met water (via slang).

Bert

Naar deze kleine haven gevaren omdat we hier in 2014 ook geweest waren en gezellig hebben zitten eten op een terrasje. De rest van het plaatsje hebben we toen niet bekeken. Dat hebben we deze keer wel gedaan. Bij binnenkomst kwam de vrouwelijke havenmeester ons assisteren. Een uitermate vriendelijke dame die nadat we afgemeerd lagen zichzelf even uitnodigde om bij ons even wat te komen zitten. We hebben haar toen wat te drinken aangeboden en gelijk wat informatie over het dorpje gekregen.

De enige steiger

De vriendelijke dame

Het dorpsplein	De kade met restaurantjes
Impressie van het dorpje. Heel klein en erg rustig.

Na de wandeling door het dorpje moesten we Ronald opvissen van een terrasje waar hij kennis gemaakt had met iemand die duidelijk iets te veel Karlovasko naar binnen gewerkt had. Dat is een Kroatisch biermerk wat geproduceerd wordt vlak bij de plaats waar wij onderweg overnacht hadden. Daarna zelf wat gaan nuttigen met zijn allen op een terras en kennis gemaakt met de eigenaar van  het restaurant waar we lang mee hebben zitten babbelen. Hij heeft ons uitgebreid vertelt over zijn jeugd, de historie van het restaurant waar hij na de laatste oorlog mee begonnen was en zijn gevoelens over die laatste oorlog. Wat hem erg dwars zat nog was dat de politieke leiders van die tijd er voor gezorgd hebben dat er ineens groepen mensen in het land waren waar zij altijd prettig mee samen gewoond en gewerkt hadden nu ineens vijanden waren geworden.

Op zijn terras hebben we van een heerlijke maaltijd genoten.

Heerlijke maaltijd

Na de maaltijd moest het Kroatische voetbalelftal spelen. Ik ben gaan kijken, tussen de Kroaten uiteraard, in een gelegenheid aan het eind van de steiger. Genoten van de sfeer, een biertje en het zonnetje op het terras. Daarna nog lekker aan boord zitten genieten van ondergaande zon en een drankje.

Bert

Zon, een klein beetje wolken en windkracht 4. Mooier weer kun je niet krijgen om te zeilen. De mooie marina, die niet eens zo duur was als wij geschat hadden verlaten, en nu voor anker in een baaitje uit de luwte van de toch nog forse wind. We gaan het nog eens proberen. Tijd voor een ankerbiertje is dus aangebroken.

Na een rustige nacht gewekt door de wegenbouwers die ook op zondag hier om 7 uur beginnen. Zij graven stenen uit, leggen de juiste maat steen als muurtje onder het pad, vermalen de kleinere stenen, voegen dan wat cement en water toe en maken zo een wandelpad. Het  cement wordt met een klein schepje en een emmertje op zijn plek gebracht of gegoten.

Zonsopkomst in de Uvale Mrtovac

Wegwerkzaamheden met minimale aanvoer van materiaal

Bert

In Vbroska hebben we lekker uitgerust na de nacht doorvaren en in de middag heb ik het dorpje eens doorgelopen. We hadden de ingang van de haven niet herkend maar, lopend vanaf de marina naar het dorpje kwam het mij toch bekend voor. Toen ik de kade op liep waar je buiten de marina ook kon liggen herkende ik het direct.

Kade Vrboska

Marina Vrboska rechts

Het geluid van honderden zwaluwen die blijkbaar nestelen in de palmbomen en de meneer met zijn vele soorten ijs waaronder lavendelsmaak waren overduidelijk. In dit dorpje hadden wij vorig jaar ook gelegen. De kade op de foto boven was toen nog niet helemaal af. Aan de terrasjes werd toen nog gewerkt. We hebben wel aan deze kade afgemeerd gelegen maar het nadeel was toen dat er geen douche was voor de dames.

Ik herinnerde mij ook een restaurantje met een bak met kreeften waar we vorig jaar naar hadden staan kijken. Marry heeft toen beloofd dit jaar eens kreeft te zullen proberen dus het eten was ook gelijk duidelijk. Dit was een prima restaurantje om dat eens te doen.

Wij dus in de avond naar het terras waar een uiterst vriendelijke ober ons geadviseerd heeft de kreeft te eten met zwarte pasta. De kreeft was heerlijk maar de pasta viel wat tegen. Ik was bereid mij er aan te wagen ook al ben ik geen pastaliefhebber. De anderen wilden het graag proberen en het was een gerecht voor vier. Dat zwarte spul op de schaal is dus de pasta. Ik kijk er (terecht) nog wat wantrouwend naar zoals op de foto te zien is. Voorlopig dus geen rare pasta’s meer voor mij. Spaghetti en Macaroni zijn wat mij betreft toch wel de meest exotisch vormen van pasta om te eten.

slabbetje om

beiden al met slab

nog een slabbetje om

In de ochtend nog eens genoten van de douchgelegenheid en toen vertrokken naar zee met als doel richting noordwest te gaan wegens de zuidoosten wind. Konden we naar verwachting voor de wind varen. Die waaide met ongeveer 4 beaufort dus lekker opschieten. Niet dat we haast hebben maar, als je de zeilen hijst wil je wel het gevoel hebben te varen. Drijven kun je op een vlot ook. We hebben gezeild als melkmeisje. Dat betekent 1 zijl aan bakboord en 1 zijl aan stuurboord van de boot. Omdat de wind wel eens kan draaien loop je dan het risico op een onverwachte gijp (klapgijp) die als het flink waait mensen overboord kan slaan of materiaal aan boord kan kapot slaan. Om dat te voorkomen nemen we zelf een lijn mee die dienst kan doen als bulle talie. Die wordt vastgezet op het uiteinde van de giek, dan helemaal buitenom naar de punt van de boot, dan weer over dek naar achteren en daar vast gemaakt.

Melkmeisje

Aangemeerd aan de kade van het pieterpeuterige dorpje Bobovisce langs een kade waar weer een knoeier stond te assisteren aan de wal. Ieder zeiler wil graag het eerst zijn tros aan loefzijde vast hebben zodat hij met de motor zijn schip tegen de wind in van de kant of andere schepen weg kunt kan houden. Daarmee voorkom je dat de neus van de boot op de wind weg waait en eventueel in de zijkant van de boot naast je terecht komt. Dat eenmaal in orde kun je rustig de rest van de trossen vast maken. Deze man paktje eerst niet de tros aan en toen hij het eindelijk  wel deed maakte hij hem op de verkeerde plek aan wal vast. Daardoor kon de motor niet meer gebruikt worden om de boot recht te houden. Gelukkig stond er niet veel wind en kon het achterschip tegen de naast liggende boot getrokken worden. De boten liggen dan wel tegen elkaar maar een ieder heeft fenders (stootwillen) hangen dus dat is dan geen probleem meer.

Afgemeerd lagen we aan een kleine kade van ongeveer 40 meter breed dus veel schepen konden er niet aanleggen. Op de kade 2 terrasjes waarvan er 1 ongeveer anderhalve meter achter onze boot was.

vlak voor terras

de gehele haven

In de middag een wandeling gemaakt met Ronald. op ongeveer 50 meter afstand hemelsbreed stond een stukje hoger een soort van torentje. Daar wilde ik naar toe om een leuke foto van bovenaf van het schip te maken.

Het torentje wat we niet bereikt hebben

Kilometers lopen naar de verkeerde kant tegen flinke hellingen op kwamen we in de buurt van het torentje. Dat was echter niet te bereiken. We hadden de verkeerde schoenen aan. Om er te komen zouden we bergschoenen nodig hebben.

Dorpje in achterland

uitzicht over zee

Eindelijk hebben we de magnetron eens geprobeerd aan boord en hebben een verzameling van overgebleven restjes opgemaakt. Dat smaakte haast als een rijsttafel en had als groot voordeel dat er dan weer meer bier in de koelkast kon.

In de avond ineens een enorm gelach op de kade. Twee bootjes met Engelse jongeren waren al spelend aan komen varen en zij waren aan het proberen geweest elkaar om te trekken. Ze hadden er alleen even niet aan gedacht wat er zou gebeuren  als dat ook werkelijk zou lukken. Vlak bij de kant was er een winnaar van het spel maar, de verliezers misten ineens hun iphones en ander zaken. De dure buitenboordmoter van ongeveer 9000 euro kan ook niet zo goed tegen een onderdompeling in zout water. De verantwoordelijke van het stel besefte het toen ineens wel. Hun etentje op het terras werd ook voor een aantal mensen een wat frisse aangelegenheid. Ronald heeft zijn goede hart nog wat laten spreken en een aantal jonge dames van handdoeken voorzien. Wij hadden er toch veel te veel mee gekregen. Verder hebben we de bezigheden vanaf onze nogal hoge achterkant van ons schip vrolijk aangezien en zijn redelijk vroeg gaan slapen.

Vandaag gevaren door wind, regen en onweer naar Marina Frapa in het plaatsje Rogoznica.

Marina Frapa

Daar aangekomen begon de zon weer te schijnen en hebben Carla en ik het dorpje bezocht en de marina bezichtigd. Werkelijk prachtig. Een admirals bar, Captains bar, nightclub en luxueus zwembad. Daarbij zeer fraaie toiletgebouwen en een onder water bar waar een aquarium omheen was aangelegd. Zelfs overdekte steigers. Die hadden we nog nergens anders gezien.

Overdekte steiger

Zal vast niet de goedkoopste marina van de vakantie worden.

Marina Frapa

Wat we morgen gaan doen is een beetje afhankelijk van het weer. Er wordt storm, regen en onweer voorspeld.

Bert