Sempre Més

Samen met Ronald en Carla op weg gegaan naar Sukosan in Kroatië om daar op de gehuurde Beneteau 40 te stappen. Plan was om richting het noorden te gaan. Net ten noorden van Pula (Istrië) ligt het eiland Brijuni waar vroeger Tito een paleis had en het gehele eiland was tot zijn beschikking.

Onderweg niet het bekende hotel geboekt waar we drie eerdere reizen naar Kroatië overnacht hadden maar een Hostel in het noorden van Kroatië in de buurt van de snelweg.

Simpel maar schoon en de mensen zeer gastvrij. Aangename plek om te overnachten als je geen al te hoge eisen aan luxe hebt. Heerlijke temperatuur dus lekker buiten zitten eten.

De volgende ochtend onze reis vervolgd naar Sukosan.Even door naar Zadar voor de broodnodige proviand en dan door naar de jachthaven.

Daar aangekomen ons gemeld bij Kroki maar, het bleek dat de Diva niet onder hun beheer viel maar van een collega / concurrent even verder in de haven. Gemeld, formaliteiten zoals borg afgewikkeld en de spullen uit de auto gehaald en aan boord gebracht. Daarna lekker buiten de haven gaan eten. Op de haven is ook wel wat te eten te krijgen maar, op de zaterdag is het giga druk met alle wisselingen aan bemanning op de vele honderden huurboten. Gevolg is dat het personeel het op dat moment niet aan kan, de kwaliteit te wensen over laat en prijzen de op jachthavens zijn een enorm stuk hoger dan 100 meter buiten de poort. Daar hebben we lekker gegeten en zijn toen terug gegaan naar de boot om aan dek te genieten van de temperatuur en meegebrachte drankjes en versnaperingen.

Volgende ochtend rustig ontbeten en vertrokken richting het noorden. Bestemming was Pula maar, dat haal je niet in 1 dag dus onderweg naar het ankerplaatsje wat op de kaart al was opgezocht. We hadden een baaitje voor ons alleen. Heerlijk.

In de avond was ik nieuwsgierig of er ook vis zat rond de boot. De zaklamp genomen en eens in het water geschenen en meestal wordt er wel wat vis nieuwsgierig en komt op het licht af. Deze keer konden we nauwelijks geloven wat er gebeurde. Het leek wel of we in de kraamkamer van de Adriatische zee terechtgekomen waren. Ontelbaar veel kleine visjes kwamen op het licht af en wat je op televisie ook wel ziet als er een grote school vis is begonnen de visjes in een cirkeltje te zwemmen. Ze vormden kleine draaikolkjes en in het water. In de foto onder zie de lichte cirkeltjes in het water en alle losse visjes die er omheen krioelden.

Volgende dag door naar Pula, Het stuk zee wat je moet oversteken voor je Pula bereikt heet Kvarner. Op dat stuk hadden we uitdagend weer zoals ze dat in zeilerskringen zeggen. Veel water over de boot, wind schuin tegen van ongeveer 25 knopen. Gelukkig niemand die er aan boord last van heeft en het schip kan er tegen en dus lekker gevaren met mooie luchten om ons heen.

Hierna voor anker gegaan in een baai en met de rubber boot naar de wal gegaan om op de camping die we konden zien liggen en biertje te scoren.Dit is prima gegaan ondanks dat Ronald naast de rubberboot stapte en dus gekleed languit het water in ging. Grote hilariteit op het strand en bij mij natuurlijk.

Bert

We hebben tussen Kerst en nieuwjaar nog 2 schepen bekeken en 1 daarvan stond ons zeer aan. Ziet er fantaschtisch uit en goede specificaties. We hebben geboden, nog wat onderhandeld en zijn een prijs overeengekomen. Daarna de contracten getekend en een expert gezocht om de keuring te doen.

Ze ligt op de kant dus was het logisch dat expert vast eerst even de onderkant zou  bekijken voordat ze het water in zal gaan. Dat bekijken, en bekloppen is op maandag 5 februari gedaan. Volgens de expert ziet ze er prima uit en is in prima staat. Uiteraard zijn we blij met zijn mening maar, ook zonder vinden wij dat ze er fantastich uitziet. De varende keuring zal op 11 april plaatsvinden.

Het is een Jeanneau Sun Odyssey 40 owners edition met twee stuurwielen dus als alles mee zit kan ik eerst op eigen schip oefenen voordat we met de Beneteau gaan varen in Kroatië. Onder kunt u foto’s van de tewaterlating zien die op 23 maart heeft plaatsgevonden.

Achteraanzicht.

Touch down

Op weg naar de kraan

Meer informatie kunt u vinden op onze website     Meer foto’s staan in de gallery

Wederom naar Kroatië. Ook weer via www.wishfulsailing.nl maar een andere boot dit keer. Marry vind het wel leuk om mij eens aan het werk te zien met twee stuurwielen dus vond zij het nodig een Benneteau Oceanis 40 genaamd Diva uit te zoeken.

De Diva

Carla en Ronald gaan weer samen met ons en we gaan weer voor drie weken. Meer details kunt u op onze website lezen.

http://sempremes.nl/nwart/2018/vakantie2018

Bert

Op vrijdag redelijk vroeg de haven in Sukosan binnen gekomen om niet in de rij te liggen wachten om de dieseltank weer vol te gooien. Gevolg was wel dat we om ongeveer 12:30 de haven van weer binnen kwamen en dat er op pier 3 van Kroki helemaal niemand stond om de lijnen op te vangen of de mooringlijn aan te geven. Geen punt we hadden ruimte dus rustig aan tegen de wind met de achterzijde schip naar de steiger, lijnen vastleggen en mooringlijn vastmaken. Dit was de eerste keer dat we het zonder hulp van de kant moesten doen en dat lukte dus prima.

Na enige tijd kwam het personeel van Kroki eens langs en de eerste monteur die ons 2 jaar geleden in Orebic had geholpen met de furlex van deze boot kwam even een praatje maken. Hij heeft ook geregeld dat de inspectie van het schip uren eerder heeft plaats gevonden dan van de overige schepen. Alleen de duiker nog even langs komen om onderzijde schip te bekijken en wij waren klaar.

Intussen de auto ingepakt zodat we na het bezoek van de duiker de papieren van de boot konden gaan inleveren en ergens wat konden gaan eten. Dat hebben we gedaan op de jachthaven. Niet erg succesvol dat experiment. Ten eerste verschrikkelijk druk want, op vrijdagmiddag moet bijna iedere huurder weer aanwezig zijn in de thuishaven en vele malen duurder dan even buiten de jachthaven. Kwaliteit was ook geen topklasse dus dat zullen we maar niet herhalen.

Op zaterdagochtend naar huis. Rustig aan want ook over de terugreis gingen we twee dagen. We zouden wel zien hoe ver we zouden komen en als we er dan zat van zijn dan zoeken we een hotelletje een stukje van de snelweg af. Hadden we het jaar ervoor ook gedaan en was uitstekend bevallen.

Duurde wel even dat we een hotelletje gevonden hadden. We kwamen terecht Eging am See waar we een gasthaus vonden met een leuk terrasje.

Leuk om te overnachten

Omdat ook de temperatuur goed meewerkte hebben we daar lekker even wat zitten drinken en later ook zitten eten. Gezellig zitten praten met een meneer die al 10 jaar gebruik maakte van dit gasthof. Hij komt uit de buurt van Nijmegen en heeft in Hongarije een fabriekje waar ze zijn designmeubelen handmatig maken. Vakwerk tegen een fractie van de prijs in Nederland zo vertelde hij. Hij rijdt dan heen met zijn designs en neemt de gefabriceerde meubelen op de terugweg mee. Dat doet hij ongeveer 1 keer in de drie weken samen met zijn hond.

Beierse landschap

De dag erop weer verder. Redelijke tijd weer thuis. Wat bagage uit de auto gezwierd de garage in en dan als laatste vakantiehandeling de poezen uit hun hotel halen.

Bert

Omdat we deze dag helemaal niet ver hoeven eerst rustig wakker worden, koffie drinken, dan eens uitgebreid douchen en ontbijten en dan de laatste boodschapjes doen en om 11:00 vertrokken uit de haven. Het echte vakantiegevoel. We hebben ons helemaal ingeleefd maar, helaas duurt het dit  jaar helemaal veel te kort. Maar twee weken. Zo kort zijn we nog nooit op vakantie geweest.

Nog even een impressie van het haventje Veli Iz hier onder.

Uitgang van de haven

Pittoresk kerkje aan het water

We gaan hier vandaan naar een ons bekende goede ankerplek niet zo ver van de jachthaven waar we helaas morgen (het is nu donderdag) weer moeten zijn omdat de reis er dan al op zit. Veel te vroeg naar onze zin. We hadden nog tijden zo door kunnen gaan.

En dan zo zijn we dan weer na een paar uurtjes in de bekende baai. In de buurt alleen een boot met Oostenrijkse mannen. Gelukkig allen al iets ouder en dat geeft minder herrie uit ghettoblasters en dergelijke.

Uitgang van de baai.

Strandje bij het dorpje. Niet echt een wereldstad

De foto lijkt iets wazig maar. dat is hij niet echt. Klik er maar eens op dan zie je dat er wat veel waterdamp in de lucht zit.

Bert

Wie wil er nou niet dat uitzicht in de ochtend zoals hier onder? Weer lekker weer en rustig aan de koffie en het ontbijt. Het doel van de dag lag niet zo ver verwijderd dus haast maken hoeft niet. Om een uurtje of 10 anker op en omdat er te weinig wind stond veelal op de motor naar Veli Iz.

Uvale Przine

Daar aangekomen hadden we een prima plekje met uitzicht op en kraan bij een werfje. Uren kun je daar naar kijken naar de werkende mensen. Allemaal locals die even hun bootje in de kraan kwamen hangen voor knippen en scheren. Dat was bij sommigen ook wel dringend nodig. Daar hingen slierten met zeedieren aan van soms tegen de vijftig centimeter.

Ook boodschappen gedaan want het vlees was al even op en ook hadden we nog wat tekort aan andere zaken. Karretje mee dus en naar de winkel(tjes). Zeer klein dorpje dus de winkels navenant klein.

De boodschappendienst

Daarna nog even genoten van een drankje op een terrasje en in de avond gaan eten op onderstaande terras.

Terras Veli Iz

Het terras zag er niet alleen gezellig uit. Het was het ook en het eten voortreffelijk. We hadden natuurlijk door het bedorven vlees aan boord ons een paar dagen moeten behelpen dus met de trek zat het ook wel goed.

Bert

Op tijd op, nog even zwemmen, ontbijten en anker op. Tot ongeveer 10 uur nauwelijks wind en tot ongeveer 15:00 een beetje. Net genoeg om met een knoop of 3,5 a 4 door het water te gaan.

Heel rustig zijn we tussen een paar eilanden door gevaren. Op een zeker moment was Bert beneden toen hij ineens een gil van boven hoorde komen. Dolfijnen! Marry zat lekker te lezen boven en was geschrokken van een vreemd snuivend geluid. Toen ze opkeek zag ze vlak naast de boot nog net een dolfijn weer onderduiken. Ze had het geluid gehoord van het ademen van het dier. Gelijk de boot stil gelegd. We voeren op dat moment op de motor. Toen kijken of we nog meer waarnemingen zouden kunnen doen. Dat hebben we wel gedaan een aantal keren maar, helaas te ver weg en te kort om te fotograferen.. Na een kwartiertje onze weg weer vervolgd.

Kwamen onderweg nog een watersporter tegen met een iets ruimer budget. Wel een fantastische boot om te zien.

De Ocean Victory

Bij hun was de rubberboot vervangen door een helicopter. Ook wel handig al maakt het wel veel meer lawaai maar, ach de eigenaar zal zijn of haar boodschappen waarschijnlijk toch niet zelf doen.

Wij gingen wat minder snel maar hadden vast niet minder lol. Lekker doorgegaan tot 16:00 uur en toen weer het anker laten vallen. Slechts 1 boot in de buurt op ruime afstand zodat we weer in alle rust lagen.

Oostenrijkse buurman

Heerlijk die rust en dan de temperatuur precies hoog genoeg om af en toe te gaan zwemmen maar, niet zo bloedheet dat je wel moest gaan zwemmen. Dit vakantiegevoel mag van ons maanden blijven.

Bert

We lagen zo geweldig bij dat mooie strandje dat we lekker zijn blijven liggen. Beetje zwemmen, rubberboot te water en eens rondkijken daarmee. Ook een baai verderop waar meer schepen lagen even gekeken. Lagen wij toch mooier zo geheel alleen. Was alleen wat langer zoeken naar een goed plekje om het anker te laten vallen.

leeg strandje

Ook naar de kust gevaren. Strandje lag toch wat minder zand op dan op afstand leek. Wel helemaal voor onszelf om rustig te kunnen zitten. Zoals gezegd ook even een baaitje verderop gekeken. Daar was het wat drukker maar, ook niet overvol.

Baai met mooringboeien.

Later op de dag draaide de wind en nam in kracht flink toe. We kwamen daardoor net uit de luwte te liggen en wij zijn toen ook maar aan het eind van dezelfde baai gaan liggen  ongeveer dezelfde plek als de bovenstaande foto is genomen vanuit de rubberboot.

Helaas viel het eten maken wat tegen. De koelkast had te lang uit gestaan door de te kleine accucapaciteit en ons vlees was bedorven. Nog wel geprobeerd om met dat vlees nog een krab te vangen maar, het stonk zo verschrikkelijk dat ook die het niet meer wilden.

Bert

Tijdens de nacht van zaterdag op zondag een flinke wind opgestoken. Volgens de weerberichten zou het 20 knopen gaan waaien. In de baai gaf de windmeter toch heel wat meer aan. Vooral op de plekken waar de heuvels wat lager waren en de wind als door een soort trekgat kwam. Daar liep de meter al snel door naar 30 knopen of meer. Dat was ook wat te veel voor de Kroatische vlag van de boot. Die verdween bij 1 van die windvlagen zodat we zonder vlag verder gingen. Gedurende de dag zou de wind af moeten nemen tot ongeveer 15  knopen dus prima om te varen en daarna een ankerplek op te zoeken.

Zeilend met 20 knopen wind.

Eerst wat afstand tot de kust genomen zodat de wind wat constanter werd in plaats van te variëren tussen 20 en ruim 30 knopen en daar de fok gedeeltelijk uitgerold. Tijdens het afstand nemen kwam de wind van achteren en de wind die opgevangen werd door de buiskap zorgde er al voor dat we ruim 5 knopen liepen. Toen de wind wat afgenomen was tot ongeveer 17 knopen het grootzeil er bij gezet en de fok geheel uitgerold. Met een mooie bakstag wind zo een paar uur verder gegaan tot we de plaats bereikten waar we wilden ankeren. Mooie zand grond om op te ankeren, diepte 9 meter en ongeveer 100 muter uit de kust. In de luwte van het eiland zodat we uit de golven lagen en ook beschermd tegen de wind die in de nacht zou krimpen naar noord en weer wat zou toenemen.

Barbeque Beach

Eindelijk een strandje gevonden waar het goed ankeren is en waar de barbeque op het zandstrandje geplaatst kan worden. Vorig jaar wilde Carla dit heel graag maar, toen vonden we er geen. We liggen hier weer geheel alleen. Er heeft nog wel een catamaran geprobeerd te ankeren maar, dat lukte niet en die is dus weer vertrokken naar een baaitje verderop waar ook mooring boeien liggen. We liggen nu aan de westzijde van Otok Silba.

Bert

Rustig zeilend zijn we aan de west kant van het eiland Losinj naar de ingang van de baai gegaan waaraan Mali Losinj ligt. Het plan is om twee nachten te blijven liggen om eens wat verder op het eiland rond te kijken. Het stadje zelf is leuk. Uiteraard wat toeristisch maar niet overdreven druk. Op de foto lijkt het niet al te heuvelachtig maar, bij het boodschappen doen voelden we onze kuitspieren toch wel zitten.

Nog lekker uit eten dachten we. Het eten in het restaurant zag er goed uit maar, zout als de middellandse zee zelf. Geheel niet onze smaak. Zonde! Het biertje er na smaakte gelukkig dan weer des te beter .

Centrum Stad

Om het eiland beter te kunnen bekijken hebben we besloten een scooter te huren. Dat was wel even wennen. Ten eerste was het lange geleden dat we nog eens op een brommer gezeten hadden en een scooter is dan nog net even anders. Onwennig en wat wiebelend zijn we op pad gegaan. Het went echter toch vrij vlot en al vrij snel gingen we met een gangetje van net even boven de 50 km per uur het eiland over. De eerste 2 kilometers tussen het drukker verkeer en vlak langs voetgangers die op straat liepen waren het meest eng. Daarna kwam er wat ruimte en dan gaat het makkelijker.

Op de scooter

Met een prima temperatuur om je met een scooter te verplaatsen zijn we naar het plaatsje Veli Losinje gegaan. Dat ligt op een aantal kilometers van Mali Losinje aan de oostkant van het eiland. We willen daar een instituut bezoeken die onderzoek doet naar het gedrag van dolfijnen en ook zeeschildpadden.

Dat bezoek viel ietwat tegen. We hadden gehoopt daar ook nog wat levende dieren te zien maar, die waren er niet. Wel een ruimte met zeer veel informatie over de dieren en waar je uiteraard sponsor kon worden om te helpen de diersoorten in stand te houden.

Wat we daar ook leerden was dat dolfijnen een enorme hekel hebben aan luide motorgeluiden. Dat gecombineerd met de aanwezigheid van veel, snel varende, Italiaanse motorjachten maakt dat we begrijpen dat als je in deze omgeving dolfijnen wilt zien dat je dan eigenlijk in een rustiger periode moet terugkomen.

Veli Losinj

Het haventje waar wij met een zeilboot niet in kunnen. Wel hebben we daar de scooter geparkeerd en zijn we rond gaan wandelen. Links op de foto de muur van het kerkje waar achter een mooi park ligt waar je uitkijkt over zee. Van de terrasjes hebben we uiteraard ook nog even genoten. Het terras op de voorgrond schonk een heerlijk kopje koffie (we moesten nog rijden) met daarbij een lekker broodje.

Het terrasje aan het haventje in Veli Losinj

Park bij Kerk

Na het bezoek aan het park weer op ons ijzeren ros gestapt en verder gekeken op het eiland. We zijn ook even wezen kijken bij het Privlaka kanaaltje dat bekend is van youtube vanwege de stroom die er kan staan. 

Daar zou ik mij dus niet in wagen. Wellicht op een motorboot met heel pk’s maar niet zoals deze meneer. Toen wij er aankwamen was de brug niet open en veel stroom was er op dat moment ook niet.

Toen nog ontmoeting met wat loslopende locals. Zij keken al even schaapachtig als wij naar die andere diersoort.

Geiten langs ons pad.

Met de scooter boodschappen gedaan. Kan lekker veel in en hoef je zelf niet te sjouwen bij de hoge temperatuur van dat moment. In de avond nog een lekker rond gewandeld en gegeten en redelijk op tijd naar bed gegaan.

Bert

Vroeg wakker gemaakt worden door Marry om de laatste verse waren te gaan halen zoals brood, groente en vlees maar eerst uiteraard de koffie die ze al voor mij gezet had. Het zat niet erg mee. Vlees was er niet meer in de winkel, lekkere  broodjes en stokbrood wel dus de dag zouden we wel doorkomen. Avondeten hadden we nog in de koelkast zitten. Een saus voor over de spaghetti.

Het waterladen was wel heel snel klaar. Binnen 3 minuten hadden we weer een volle tank. We konden dus niet meer dat een liter of 50 verbruikt hebben ander zou het met het tuinslangetje veel langer geduurd hebben voordat hij vol zou zitten.

Morgen zullen we toch weer in een jachthaven liggen en dan zien we wel weer verder.
Het wegvaren compleet zonder wind was ook een makkie en daarna koers gezet naar een eilandje ten zuidoosten van Losinj om morgen de laatste 15 Nm te kunnen doen.

Helemaal alleen lagen we daar weer voor wederom een onbewoond eiland. Voor anker gegaan zonder de hulp van Marry deze keer. Normaal gesproken sta ik achter het roer en laat zij op mijn teken het anker vallen maar, zij was binnen nog bezig en heb ik het eens alleen geprobeerd. Er was ook ruimte genoeg voor. We liggen ongeveer 150 meter uit de kant met 45 meter ankerketting in het water.

Marry nog geprobeerd om visjes te voeren zodat ik ze kon fotograferen maar, dat lukte voor geen millimeter. Die krijg je niet op een foto. Veel te snel zijn die beestjes. Moet ook wel want als de meeuwen ze in de gaten krijgen dan vallen die gelijk op de visjes aan.

snelle vissies

De eerste dag dat we geen dolfijnen gezien hebben.

Bert

Laat wakker geworden. Het was ruim na acht uur dat ik eens wakker werd. Weer de zon dus niet zien opkomen. Daarbij is er ook niet veel zon en de beloofde wind was er ook niet of nauwelijks. Acht knoopjes werden we niet heel enthousiast van dus vooral geen haast. Temperatuur wel prima. Ongeveer 25 graden. Om ons heen volgens de weerberichten vooral regen maar wij een flauw zonnetje. De vaarplannen worden weer gewijzigd.

In plaats van naar Otok Losinj te gaan zetten we vandaag koers naar de ACI Marina in Rab op Otok Rab. We moeten water laden en boodschappen doen. De groente is op en de watermeter werkt niet goed daarom weten we  niet precies hoeveel van de bijna 200 liter die er in de tank gaat verbruikt is. Ook willen we de vuilniszakken van boord af hebben. Je verzamelt nogal wat vuil in een paar dagen en dat mag niet overboord als het niet biologisch is. Dat willen we ook niet. Het is hier prachtig mooi en dat moet zo blijven. Net dat ik dit schrijf laat Marry een knijper overboord vallen. Tot haar verbazing zinkt het ding ook nog. Een houten knijper blijkt toch te zinken als er een ijzeren veertje in zit.
Van de meeuwen op het eilandje dichtbij geen last gehad gedurende de nacht. We vroegen ons af of die beesten ook gaan slapen en, ja dat doen ze. Na donker worden hoor je ze bijna niet meer. Overdag lijkt het wel of je dichtbij een visafslag ligt zo veel herrie maken ze.

In de avond hebben we het werk van een lokaal vissertje zitten bekijken. Volkomen onduidelijk wat die aan het doen was. Twee kleine bootjes waarvan er 1 voor anker lag en 1 die met een enorme schijnwerper gericht op het water aan het rondvaren was. Wij dus ook eens kijken met een lamp gericht op het water en daar zagen we duizenden visjes van een paar millimeter lang vlak achter de boot rond krioelen. We konden ons niet voorstellen dat de lokale visser daar op uit was tenzij hij een walvis wilde voeren die leeft van dat kleine spul.

Voordat we anker op gaan eerst uitgebreid koffie met gebakken broodjes en boodschappenlijstje gemaakt.

Ontbijttafel

Plan is dat Marry vandaag ook nog wat gaat oefenen in het bedienen van motor en roer van de boot. Het is al weer even geleden dat zij dat gedaan heeft.
Plan is in het water gevallen. Te veel koffie gaf een vervelende maag en ze was dus niet meer in de stemming om ook maar iets te doen.
Dan maar zeil op bij 4 knopen wind en rustig naar de haven gekoerst.

Even doornemen hoe we mediterraan gaan afmeren met twee personen aan boord. Met vier is het simpel. De roerganger roert, iemand om de mooring lijn te doen en 2 mensen voor de 2 lijnen naar de wal.
Nu mocht de roerganger roeren en de lijnen naar de wal doen en de ander de mooringlijn op de boeg vast zetten.
Gelukkig kwam de wind recht van achter bij het afmeren dus was het allemaal vrij makkelijk. Het ging in 1 keer perfect.

Daarna biertje en het stadje verkennen en wat boodschappen doen.

Wat zullen we drinken?

De boodschappen terug gebracht naar de boot en daarna lekker op een terrasje wat gegeten. Helemaal vergeten de ramen van de boot dicht te doen en natuurlijk begon het juist dan tijdens het eten te regenen. De laptop waar ik nu op zit te typen moest later met de keukenrol worden droog gemaakt. Mazzel dat hij het nog doet.

Bert

Gisternavond weer een prachtige bijna volle maan. Het water zonder enige rimpel dus weer (hopelijk) mooie opnames kunnen maken. Zo zie je het niet vaak op zee. De boot (genaamd Passat) ligt dan bijna geheel stil zodat je opnames kunt maken met langere sluitertijden.
Op de foto kun je marry zien die voor op de boot naar de maan zit te kijken.

Toen lekker geslapen, koffie gemaakt en het zeewater ingesprongen. Dat frist wel goed op moet ik zeggen. Vorige jaren heb ik altijd met bewondering naar Ronald staan te kijken hoe die in de ochtend zo de zee in plopte om zich even op te frissen. Het heeft wel 10 minuten moed verzamelen gekost maar, het was lekker.

10:10 De eerste groep dolfijnen gespot. Zaten op een afstand van enkele honderden meters dus op de foto is niet heel veel te zien.
Daarna varen we recht naar het noorden op Otok (Eiland) Dolfin af. Nog 13 Nm te gaan voordat we daar zijn. Ondertussen kun je aan de radio merken dat we dichter bij Italie komen. Veel gekwetter waar je niets van verstaat.

Otok Dolfin bereikt. Doet zijn naam geen eer aan. Vele zeemeeuwen maar geen dolfijn te zien.
Acher het eiland voor anker gegaan. We liggen daar helemaal alleen en het eiland is onbewoond.

Het is warm geweest dus kleren uit en nogmaals de zee in voor de afkoeling. Het begint al bijna te wennen.

Bert